رسانه های تاجیکستان

برای بیشتر مردم تاجیکستان رادیو و تلویزیون مهم ترین منابع دریافت اطلاعات هستند. [ ۱] دولت امام علی رحمان در دوران جنگ داخلی تاجیکستان ( ۱۹۹۲–۹۷ ) هم رسانه های مخابراتی و هم رسانه های نوشتاری را به شدت سرکوب کرد. از آن زمان، هیچ کدام موفق به بازیابی کار مستقل خویش نشده اند. [ ۱] در سال ۲۰۰۶ شش ایستگاه تلویزیونی دولتی و ۱۸ مرکز خصوصی ( که بیشتر از نظر تجهیزات وابسته به دولتند ) در حال کار بودند. [ ۱] گرچه قانون ثبت رسانه های مستقل را اجباری کرده است، چندین ایستگاه های بدون مجوز نیز در این کشور فعالیت می کنند. [ ۱] شبکه های روسی نیز توسط ماهواره دریافت می شوند و بیشتر مناطق یکی از دو شبکه تلوزیونی ملی را دریافت می کنند. [ ۱] ایستگاه های رادیویی به زبان های فارسی تاجیکی و فارسی ایرانی، روسی و ازبکی برنامه پخش می کند. [ ۱] در سال ۲۰۰۰ ۱۴۱ رادیو ۳۲۶ تلویزیون به ازای ۱٬۰۰۰ نفر جمعیت در این کشور موجود بود. [ ۱] تلویزیون تاجیکستان پخش کننده دولتی این کشور است.
گردش روزنامه در دوران پساشوروی به دلیل هزینه بالای مواد اولیه و فقر جمعیت به شدت کاهش یافته است. [ ۱] هیچ روزنامه مخالفی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۶ در نتیجه فشارهای دولت و امتناع از تمدید مجوز فعالیت نکرد. [ ۱] پرتیراژترین روزنامه های این کشور جمهوریت ( سه بار در هفته ) ، خلق آوازی ( آواز خلق، به ازبکی، سه بار در هفته ) ، کورر تاجیکستانا ( پیک تاجیکستان، به روسی، یک بار در هفته ) ، صدای مردم ( سه بار در هفته ) ، و تاجیکستان ( سه بار در هفته ) هستند. [ ۱] در سال ۲۰۰۶ چهار خبرگزاری داخلی و یک خبرگزاری روسی ( ریانووستی ) مشغول به کار بودند. [ ۱]