رسانه ها در ایران، چه در مالکیت خصوصی باشند و چه عمومی، زیر نظر دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت می کنند. مطبوعات ایران می توانند خصوصی یا دولتی باشند اما در هر دو حالت باید مجوز انتشار را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بگیرند.
... [مشاهده متن کامل]
نشریات و روزنامه های ایران بیشتر در پایتخت این کشور منتشر می شوند و بر اساس قانون مطبوعاتی انقلابی ایران، مجوز می گیرند. انتشار تمایلات و باورهای ضد اسلام، کاملاً ممنوع بوده است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خبرگزاری جمهوری اسلامی را اداره می کند. خبرنگاران خارجی، تنها در موارد ویژه ای مجازند به این کشور وارد شوند. با وجود تضمین های قانونی آزادی رسانه، سانسور رسانه های همگانی و اینترنت، توسط عناصر محافظه کار دولت، گسترده است. جدا از این موضوعات، رسانه های چاپی در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ میلادی، در رشد اصلاحات سیاسی در ایران نقش بسزایی داشتند. در دههٔ ۲۰۰۰ میلادی نیز گروه های اصلاح طلب و مخالف، به طور فزاینده ای پیام های خود را در اینترنت پخش می کردند؛ در برابر آنان، مسئولان کشور، تلاش های خود را برای خاموش کردن مخالفت های آنلاین، تشدید کردند. روزنامه های این کشور، شامل روزنامه هایی چون اطلاعات و کیهان می شود. ایستگاه های پخش رادیو و تلویزیون در ایران، توسط حکومت اداره شده و سراسر کشور را پوشش می دهند؛ برخی از پخش های این بخش، دریافت بین المللی نیز دارند. حکومت جمهوری اسلامی، تجهیزات دریافت ماهواره ای را در سال ۱۳۷۳ غیرقانونی کرد اما این ممنوعیت به طور نامنظمی اجرا شد و بسیاری از ایرانیان، به دریافت برنامه های ماهواره ای، ادامه دادند. برنامه های ساخت ایران، به زبان فارسی، برخی از زبان های خارجی و نهایتاً به زبان ها و گویش های محلی پخش می شوند. با وجود آنکه سواد اساسی در سال های پس از انقلاب ۱۳۵۷ به میزان قابل توجهی افزایش یافته است، رسانه های دیداری و شنیداری، بسیار اثرگذارتر از رسانه های چاپی هستند؛ به ویژه در مناطق روستایی ایران.
شبکه های تلویزیونی و رادیویی ایران در حال حاضر دولتی هستند و نظارت بر آن ها وظیفهٔ «شورای نظارت بر سازمان صدا و سیما» می باشد. رئیس صدا و سیما از سوی سیدعلی خامنه ای، رهبر ایران، نصب می شود.
نخستین فرستندهٔ تلویزیونی در ایران، در سال ۱۳۳۷ ایجاد شد. به شکل کلی، گسترش تلویزیون در ایران، سرگرمی های سنتی دیگری چون شهر فرنگ را از میان برد. با وجود آنکه بازی های آسیایی ۱۹۷۴ ( ۱۳۵۳ ) با سیستم رنگی پخش شد، اما برنامه ریزی کامل تلویزیون رنگی، از چهار سال پس از آن، انجام شد. تلویزیون با پخش کردن اخبار و برنامه های گوناگون آموزشی، اثری قابل توجه در افزایش آگاهی اجتماعی داشته است. نمایش مسابقه های گوناگون و پخش مستقیم سفر سرنشینان آپولو ۱۱ به کره ماه و جشن های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، نمونه هایی از برنامه های این دوره هستند. بر اساس گزارشی در ایسنا، «تلویزیون ملی ایران در هر هفته ساعت ها فیلم های خارجی به ویژه آمریکایی پخش می کرد. در این فیلم ها صحنه هایی از زندگی عاشقانه غربی، باغچه آرایی، پوشش ویژه زنان در غرب، شیوه سکونت و زندگی در خانه گرفته و تصویری از دنیای وسترن پخش می شد».
... [مشاهده متن کامل]
نشریات و روزنامه های ایران بیشتر در پایتخت این کشور منتشر می شوند و بر اساس قانون مطبوعاتی انقلابی ایران، مجوز می گیرند. انتشار تمایلات و باورهای ضد اسلام، کاملاً ممنوع بوده است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خبرگزاری جمهوری اسلامی را اداره می کند. خبرنگاران خارجی، تنها در موارد ویژه ای مجازند به این کشور وارد شوند. با وجود تضمین های قانونی آزادی رسانه، سانسور رسانه های همگانی و اینترنت، توسط عناصر محافظه کار دولت، گسترده است. جدا از این موضوعات، رسانه های چاپی در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ میلادی، در رشد اصلاحات سیاسی در ایران نقش بسزایی داشتند. در دههٔ ۲۰۰۰ میلادی نیز گروه های اصلاح طلب و مخالف، به طور فزاینده ای پیام های خود را در اینترنت پخش می کردند؛ در برابر آنان، مسئولان کشور، تلاش های خود را برای خاموش کردن مخالفت های آنلاین، تشدید کردند. روزنامه های این کشور، شامل روزنامه هایی چون اطلاعات و کیهان می شود. ایستگاه های پخش رادیو و تلویزیون در ایران، توسط حکومت اداره شده و سراسر کشور را پوشش می دهند؛ برخی از پخش های این بخش، دریافت بین المللی نیز دارند. حکومت جمهوری اسلامی، تجهیزات دریافت ماهواره ای را در سال ۱۳۷۳ غیرقانونی کرد اما این ممنوعیت به طور نامنظمی اجرا شد و بسیاری از ایرانیان، به دریافت برنامه های ماهواره ای، ادامه دادند. برنامه های ساخت ایران، به زبان فارسی، برخی از زبان های خارجی و نهایتاً به زبان ها و گویش های محلی پخش می شوند. با وجود آنکه سواد اساسی در سال های پس از انقلاب ۱۳۵۷ به میزان قابل توجهی افزایش یافته است، رسانه های دیداری و شنیداری، بسیار اثرگذارتر از رسانه های چاپی هستند؛ به ویژه در مناطق روستایی ایران.
شبکه های تلویزیونی و رادیویی ایران در حال حاضر دولتی هستند و نظارت بر آن ها وظیفهٔ «شورای نظارت بر سازمان صدا و سیما» می باشد. رئیس صدا و سیما از سوی سیدعلی خامنه ای، رهبر ایران، نصب می شود.
نخستین فرستندهٔ تلویزیونی در ایران، در سال ۱۳۳۷ ایجاد شد. به شکل کلی، گسترش تلویزیون در ایران، سرگرمی های سنتی دیگری چون شهر فرنگ را از میان برد. با وجود آنکه بازی های آسیایی ۱۹۷۴ ( ۱۳۵۳ ) با سیستم رنگی پخش شد، اما برنامه ریزی کامل تلویزیون رنگی، از چهار سال پس از آن، انجام شد. تلویزیون با پخش کردن اخبار و برنامه های گوناگون آموزشی، اثری قابل توجه در افزایش آگاهی اجتماعی داشته است. نمایش مسابقه های گوناگون و پخش مستقیم سفر سرنشینان آپولو ۱۱ به کره ماه و جشن های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، نمونه هایی از برنامه های این دوره هستند. بر اساس گزارشی در ایسنا، «تلویزیون ملی ایران در هر هفته ساعت ها فیلم های خارجی به ویژه آمریکایی پخش می کرد. در این فیلم ها صحنه هایی از زندگی عاشقانه غربی، باغچه آرایی، پوشش ویژه زنان در غرب، شیوه سکونت و زندگی در خانه گرفته و تصویری از دنیای وسترن پخش می شد».
