رساله فارسی انه الحق

[ویکی نور] رساله إنه الحق، تألیف علامه حسن زاده آملی و به زبان فارسی است. کلمه مبارکه حق، چه در قرآن مجید و روایات صادره از اهل بیت عصمت و طهارت و چه در کتب و رسایل اصول معارف و فروع احکام و چه در کتب قدما (مشایخ اساطین قبل از اسلام)، لفظی ریشه دار است؛ بدین جهت، استاد حسن زاده، بر آن شدند که چندین بار درباره حق رساله ای بنگارند، ولی هر بار ناتمام ماند، تا اینکه حضرت علامه طباطبایی، صاحب تفسیر قیم المیزان رضوان الله تعالی علیه، به روضه رضوان، ارتحال کردند، لذا از استاد، راجع به یادنامه آن جناب، درخواست شد مقاله یا رساله ای بنویسند. معظم له وعده کردند مرقومه هایی را که درباره حق نگاشته اند، گرد آورده و آنها را همراه با بعضی از اضافات به صورت رساله ای به پیشگاه ارباب فضیلیت تقدیم دارند که به فضل خداوند، این امر، تحقق یافت و رساله، به نام میمون و مبارک«إنه الحق» مزین شد.
این رساله، حاوی مطالبی در بعضی از امهات و عیون مسائل معارف علمی و عملی سایر بین اهل تحقیق و اهل نظر، حول دو محور حق و نفس است.
رساله، مشتمل بر یک مقدمه و دو بخش است که اولی، حاوی یازده عنوان متنوع و دومی، دارای هشت عنوان مختلف است.
بخش اول رساله، در طایفه ای از معارف حقه توحیدیه است با محوریت مسائل زیر: 1. وحدت حقه حقیقیه، موضوع مسائل اهل تحقیق به صورت بحث نظری... است؛ 2. بحث حق، از نظری ناظر به تبکیت سوفسطایی است؛ 3. معانی حق؛ 4. حق تعالی، انیت محض است، به بیان اهل تحقیق و اهل نظر؛ 5. تشکیک وجود در اصطلاح اهل نظر و اهل تحقیق؛ 6. مرتبه، در لسان اهل تحقیق و اهل نظر؛ 7. وجود حق، غیر متناهی است، لا یشمل بحد و لا یحسب بعد؛ 8. بیان استاد علامه شعرانی، در شرح لا یشمل بحد و لا یحسب بعد؛ 9. سبق بالحق؛ 10. مطلبی به صورت استحسانی و خطابی در تأکید موضوع مسائل عرفانی؛ 11. تمیز محیط از محاط به امتیاز و تعین احاطی است...
بخش دوم رساله، در طایفه ای ازمعارف علمی و عملی گوهر نفس است، با محوریت مسائل زیر: 1. انسان، حی بن یقظان است، فرزند پسری به نام عقل کل و مادری به نام نفس کل است؛ 2. انسان را شأنیتی است که تواند عاقل موجودات گردد، لا جرم موجودات را شأنیتی است که معقول وی می گردند؛ 3. طرق اقتنای معارف؛ 4. نفس ناطقه انسانی را مقام، فوق تجرد است؛ 5. معرفت نفس؛ 6. خود را بشناس؛ 7. من عرف نفسه عرف ربه؛ 8. مراقبت.
استاد، خاطرنشان می سازند،ضمن بیان مطالب یاد شده، به ذکر آیات و روایات تبرک جسته و به کلمات اساطین فریقین، تمسک نموده اند و نیز به طایفه ای از نکات ذوقیه و لطایف حکمیة اشاراتی کرده اند.