رزین وینیل استر

رزین وینیل استر، که اغلب بعنوان وینیل استر نیز یاد میشود، رزینی ترموست است که از استریفیکاسیون یک رزین اپوکسی با اسیدهای اکریلیک یا متاکریلیک اسید به دست می آید. [ ۱] گروه های وینیلی این ترکیب به نوع استر مصرفی بستگی دارد و باعث پلیمریزاسیون می شود؛ بنابراین معمولاً یک بازدارنده اضافه می شود. این دی استر در یک حلال واکنش پذیر مانند استایرن حل می شود و قریباً 35 تا 45 درصد وزنی دارد. پلیمریزاسیون توسط رادیکال های آزاد که توسط اشعه ماورا بنفش یا پراکسیدها ایجاد شده اند آغاز می شود.
این ماده ترموست ( رزین ) ویسکوزیته پایین تری دارد ( تقریباً 200 cps ) نسبت به پلی استر ( تقریباً 500 cps ) و اپوکسی ( تقریباً 900 cps ) ؛ و می تواند جایگزین مواد پلی استر و اپوکسی برای ماتریس های پلیمری ترموست در مواد کامپوزیتی مورد استفاده قرار گیرد که در آن ویژگی ها، قدرت ها و هزینه عمده آن بین پلی استر و اپوکسی است. نوع مواد اولیه مصرفی در ساخت این رزین تعیین کننده میزان مقاومت مکانیکی، شیمیایی و پایداری حرارتی آن است.
رزین های وینیل استر شامل سه خانواده رزین های وینیل استر بر پایه بیسفنول A ، اپوکسی نوولاک و اپوکسی برمه شده می باشند. استفاده از اپوکسی نووالاک در ساخت آن خواص مطلوب تری را ارائه می دهد. رزین های وینیل استر خواص چقرمگی و مقاومت شیمیایی بسیار بهتری نسبت به رزین های پلی استر دارند. تغییر شکل حرارتی بالا ( HDT ) و استحکام چسبندگی خوب از دیگر خواص این رزین ها می باشد. در هواپیماهای خانگی ( دست ساز ) ، هواپیماهای کیت Glasair و Glastar از ساختارهای تقویت شده با فایبرگلاس وینیل استر استفاده زیادی کردند. این رزین به دلیل مقاومت در برابر خوردگی و توانایی مقاومت در برابر جذب آب، یک رزین رایج در صنایع دریایی و همچنین کشتی سازی است. رزین وینیل استر به طور گسترده برای ساخت مخازن و از جمله مخازن FRP طبق استاندارد BS4994 استفاده می شود . برای فرآیند لمینیت، وینیل استر معمولاً با متیل اتیل کتون پراکسید آغاز می شود. استحکام و خواص مکانیکی بیشتری نسبت به پلی استر و کمتر از رزین اپوکسی دارد.
پیش سازهای تجدید پذیر . قابل جایگزینی برای رزین های وینیل استر ساخته و پرداخته شده اند. [ ۲]
رزین های وینیل اغلب در مواد تعمیر و لمینیت استفاده می شود زیرا ضد آب و قابل اعتماد هستند و میتوان به راحتی از کاربرد آنها بهره برد.