ردیف سازی موسیقی سنتی ایران عنوان کتابی است که در آن ردیف میرزا عبدالله به روایت نورعلی برومند توسط ژان دورینگ نت نویسی و منتشر شده است. این کتاب نخست به زبان فرانسوی به چاپ رسید و در سال ۱۳۷۰ با ترجمهٔ پیروز سیار به زبان فارسی٬ توسط انتشارات سروش منتشر شد.
... [مشاهده متن کامل]
کتاب «ردیف سازی موسیقی سنتی ایران»، آوانویسی روایتی از ردیف میرزا عبدالله است که مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی، که سازمانی وابسته به رادیو تلویزیون ملی ایران بوده است٬ در سال ۱۳۵۰ از نورعلی برومند ضبط کرده است. طبق گفتهٔ نورعلی برومند، ردیفی که او ضبط کرده و طی سال ها در دانشگاه تهران تدریس کرده است، ردیف اصلی میرزا عبدالله بوده و روایت کامل آن بدون اضافات و تغییرات است. این ردیف توسط اسماعیل قهرمانی که از شاگردان میرزا عبدالله بود منتقل شد. او هربار که دستگاهی را می نواخت، دقیقاً همان نغمه ها را با همان انگشت گذاری ها و همان زخمه ها بدون کوچکترین تغییری تکرار می کرد. نورعلی برومند در طول ۱۲ سال هفته ای ۲ درس از او فراگرفت.
ژان دورینگ که بین سال های ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۰ در ایران اقامت داشت به مرور این مجموعه را آوا نویسی و با مقدمه به زبان فرانسوی منتشر کرد. این کتاب برای نخستین بار در ایران، در سال ۱۳۷۰ توسط پیروز سیار ترجمه و توسط انتشارات سروش منتشر شد و در زمان کوتاهی همهٔ نسخه های کتاب به فروش رفت و پس از آن علاقه مندان آن را به صورت فتوکپی تهیه می کردند. چاپ دوم این اثر در سال ۱۳۷۴ توسط انتشارات سروش و پس از آن، چاپ و ویراستهای بعدی توسط مؤسسه فرهنگی هنری ماهور انجام شده است.
میرزا عبدالله فراهانی ( زادهٔ ۱۲۲۲ ه. خ در شیراز – در گذشتهٔ ۱۲۹۷ ) ، موسیقی دان برجستهٔ موسیقی ایرانی و نوازندهٔ سه تار و تار بود. او از چهره های تأثیرگذار در موسیقی ایران بود و ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. میرزا عبدالله، فرزند آقاعلی اکبر، نوازندهٔ تار دوران ناصرالدین شاه و پدر احمد عبادی نوازندهٔ نامدار سه تار بود. وی را تنظیم کنندهٔ مجموعهٔ گوشه ها بر اساس تناسب مقامی در دوازده دستگاه و آواز، و گروه بندی به صورت هفت دستگاه و پنج آواز می دانند. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توأم با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می نواخت. وی در سال ۱۲۹۷ در سن ۷۵ سالگی در تهران درگذشت.
... [مشاهده متن کامل]
کتاب «ردیف سازی موسیقی سنتی ایران»، آوانویسی روایتی از ردیف میرزا عبدالله است که مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی، که سازمانی وابسته به رادیو تلویزیون ملی ایران بوده است٬ در سال ۱۳۵۰ از نورعلی برومند ضبط کرده است. طبق گفتهٔ نورعلی برومند، ردیفی که او ضبط کرده و طی سال ها در دانشگاه تهران تدریس کرده است، ردیف اصلی میرزا عبدالله بوده و روایت کامل آن بدون اضافات و تغییرات است. این ردیف توسط اسماعیل قهرمانی که از شاگردان میرزا عبدالله بود منتقل شد. او هربار که دستگاهی را می نواخت، دقیقاً همان نغمه ها را با همان انگشت گذاری ها و همان زخمه ها بدون کوچکترین تغییری تکرار می کرد. نورعلی برومند در طول ۱۲ سال هفته ای ۲ درس از او فراگرفت.
ژان دورینگ که بین سال های ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۰ در ایران اقامت داشت به مرور این مجموعه را آوا نویسی و با مقدمه به زبان فرانسوی منتشر کرد. این کتاب برای نخستین بار در ایران، در سال ۱۳۷۰ توسط پیروز سیار ترجمه و توسط انتشارات سروش منتشر شد و در زمان کوتاهی همهٔ نسخه های کتاب به فروش رفت و پس از آن علاقه مندان آن را به صورت فتوکپی تهیه می کردند. چاپ دوم این اثر در سال ۱۳۷۴ توسط انتشارات سروش و پس از آن، چاپ و ویراستهای بعدی توسط مؤسسه فرهنگی هنری ماهور انجام شده است.
میرزا عبدالله فراهانی ( زادهٔ ۱۲۲۲ ه. خ در شیراز – در گذشتهٔ ۱۲۹۷ ) ، موسیقی دان برجستهٔ موسیقی ایرانی و نوازندهٔ سه تار و تار بود. او از چهره های تأثیرگذار در موسیقی ایران بود و ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. میرزا عبدالله، فرزند آقاعلی اکبر، نوازندهٔ تار دوران ناصرالدین شاه و پدر احمد عبادی نوازندهٔ نامدار سه تار بود. وی را تنظیم کنندهٔ مجموعهٔ گوشه ها بر اساس تناسب مقامی در دوازده دستگاه و آواز، و گروه بندی به صورت هفت دستگاه و پنج آواز می دانند. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توأم با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می نواخت. وی در سال ۱۲۹۷ در سن ۷۵ سالگی در تهران درگذشت.
