رده بندی تیمی در تور دو فرانس یک جایزه در تور دو فرانس است که به بهترین تیم مسابقه داده می شود. این جایزه از ۱۹۳۰ برقرار شده و نحوهٔ محاسبهٔ آن در طی سال ها تغییر کرده است. برای این رده بندی هیچ پیراهن رنگی وجود ندارد، ولی شماره های روی پیراهن اعضای تیمی که رهبر رده بندی تیمی است، به جای زمینهٔ سفید، روی زمینهٔ زرد نوشته می شود.
در سال ۲۰۱۶، رده بندی تیمی بر پایه مجموع زمان سه نفر برتر تیم در هر مرحله محاسبه می شود و از جایزه ها و جریمه های زمانی چشم پوشی می شود. در تایم تریل تیمی، زمان پنجمین نفری که از خط پایان بگذرد، به عنوان زمان تیم ثبت می شود. اگر تعداد اعضای تیم کمتر از ۵ نفر باشد، زمان آخرین نفر در نظر گرفته می شود. تیمی که کمتر از ۳ رکابزن داشته باشد، از این رده بندی حذف می شود.
در سال های نخست برگزاری تور، رکابزنان به صورت انفرادی شرکت می کردند. آن ها می توانستند حامی مالی داشته باشند، ولی نمی بایست به صورت تیمی کار کنند؛ زیرا انری دسگرانژ، سازمان دهندهٔ تور، قصد داشت قدرت شخصی در تور نشان داده شود. در آن سال ها رکابزنان می توانستند بدون حامی مالی نیز در مسابقه شرکت کنند و در سال های مختلف، با نام های گوناگونی دسته بندی می شدند. [ ۱]
در ۱۹۳۰، دسگرانژ از ایدهٔ مسابقهٔ انفرادی منصرف شد و تیم های واقعی شکل گرفت؛ هرچند که هم چنان رکابزنان تنها می توانستند در تیم های کشوری قرار گیرند. این وضعیت تا سال ۱۹۶۱ و در دو سال ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ ادامه داشت. در دوره های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۶ و از ۱۹۶۹ به بعد، تیم های دارای حامی مالی وارد مسابقه شدند.
در معرفی تیم ها در ۱۹۳۰ جایزه ای برای برندهٔ تیمی معرفی شد. [ ۲] رده بندی بر پایهٔ مجموع زمان سه نفر برتر هر تیم در رده بندی اصلی محاسبه شد.
در ۱۹۶۱، نحوهٔ محاسبه تغییر کرد. رده بندی تیمی تبدیل به سیستم امتیازی شد، به گونه ای که هر تیم به ازای بهترین زمان تیمی در هر مرحله، یک امتیاز به دست می آورد و تیم دارای بیشترین امتیاز، برندهٔ رده بندی تیمی بود. در ۱۹۶۳ وضعیت به رده بندی زمانی برگشت. در دههٔ ۱۹۷۰ شیوهٔ دیگری برای محاسبه به کار گرفته شد. پس از هر مرحله، رکابزنان امتیازی معادل رتبهٔ خود به دست می آوردند. تیم دارای کمترین امتیاز، رهبر رده بندی تیمی شناخته می شد. [ ۳]
تا ۱۹۹۰، رهبر رده بندی تیمی با کلاه زرد شناخته می شد. از ۲۰۰۶ اعضای بهترین تیم، شماره های سیاه روی زمینهٔ زرد پشت پیراهن خود نصب می کند. از ۲۰۱۲ به تیم برتر اجازه داده شد که از کلاه ایمنی زرد استفاده کند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۲۰۱۶، رده بندی تیمی بر پایه مجموع زمان سه نفر برتر تیم در هر مرحله محاسبه می شود و از جایزه ها و جریمه های زمانی چشم پوشی می شود. در تایم تریل تیمی، زمان پنجمین نفری که از خط پایان بگذرد، به عنوان زمان تیم ثبت می شود. اگر تعداد اعضای تیم کمتر از ۵ نفر باشد، زمان آخرین نفر در نظر گرفته می شود. تیمی که کمتر از ۳ رکابزن داشته باشد، از این رده بندی حذف می شود.
در سال های نخست برگزاری تور، رکابزنان به صورت انفرادی شرکت می کردند. آن ها می توانستند حامی مالی داشته باشند، ولی نمی بایست به صورت تیمی کار کنند؛ زیرا انری دسگرانژ، سازمان دهندهٔ تور، قصد داشت قدرت شخصی در تور نشان داده شود. در آن سال ها رکابزنان می توانستند بدون حامی مالی نیز در مسابقه شرکت کنند و در سال های مختلف، با نام های گوناگونی دسته بندی می شدند. [ ۱]
در ۱۹۳۰، دسگرانژ از ایدهٔ مسابقهٔ انفرادی منصرف شد و تیم های واقعی شکل گرفت؛ هرچند که هم چنان رکابزنان تنها می توانستند در تیم های کشوری قرار گیرند. این وضعیت تا سال ۱۹۶۱ و در دو سال ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ ادامه داشت. در دوره های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۶ و از ۱۹۶۹ به بعد، تیم های دارای حامی مالی وارد مسابقه شدند.
در معرفی تیم ها در ۱۹۳۰ جایزه ای برای برندهٔ تیمی معرفی شد. [ ۲] رده بندی بر پایهٔ مجموع زمان سه نفر برتر هر تیم در رده بندی اصلی محاسبه شد.
در ۱۹۶۱، نحوهٔ محاسبه تغییر کرد. رده بندی تیمی تبدیل به سیستم امتیازی شد، به گونه ای که هر تیم به ازای بهترین زمان تیمی در هر مرحله، یک امتیاز به دست می آورد و تیم دارای بیشترین امتیاز، برندهٔ رده بندی تیمی بود. در ۱۹۶۳ وضعیت به رده بندی زمانی برگشت. در دههٔ ۱۹۷۰ شیوهٔ دیگری برای محاسبه به کار گرفته شد. پس از هر مرحله، رکابزنان امتیازی معادل رتبهٔ خود به دست می آوردند. تیم دارای کمترین امتیاز، رهبر رده بندی تیمی شناخته می شد. [ ۳]
تا ۱۹۹۰، رهبر رده بندی تیمی با کلاه زرد شناخته می شد. از ۲۰۰۶ اعضای بهترین تیم، شماره های سیاه روی زمینهٔ زرد پشت پیراهن خود نصب می کند. از ۲۰۱۲ به تیم برتر اجازه داده شد که از کلاه ایمنی زرد استفاده کند. [ ۴]
