رده بندی امتیازی در تور دو فرانس یک رقابت جانبی در تور دو فرانس است که در سال ۱۹۵۳ میلادی راه اندازی شد. نخستین کسانی که یک مرحله را به پایان می رسانند یا از خط های اسپرینت میانی می گذرند، امتیازاتی به دست می آورند و این امتیازها در رده بندی امتیازی ثبت می شوند. این رقابت را مسابقهٔ آخرخط روها به شمار می آورند. رهبر رده بندی با یک پیراهن سبز شناخته می شود که به نماد رده بندی امتیازی تبدیل شده است. [ ۱]
دو تور بزرگ دیگر نیز از این سیستم امتیازدهی الهام گرفته اند. تور ووئلتا از ۱۹۵۵ و جیرو دیتالیا از ۱۹۶۶ از رده بندی امتیازی بهره می برند.
پس از رسوایی در تور دو فرانس ۱۹۰۴، قانون تور ۱۹۰۵ تغییر کرد و برنده به جای سیستم زمانی با استفاده از سیستم امتیازی تعیین شد. رکابزنان امتیازی معادل رتبهٔ خود در مرحله، می گرفتند و رکابزن دارای کمترین امتیاز، برندهٔ مسابقه بود. در سال ۱۹۱۲ سیستم زمانی دوباره به کار گرفته شد.
در تور دو فرانس ۱۹۵۳ برای جشن پنجاهمین سالگرد افتتاح تو دو فرانس، سیستم امتیازی دوباره راه اندازی شد؛ ولی این بار به عنوان یک رده بندی اضافی معرفی شد. مانند پیراهن زرد که به رهبر رده بندی اصلی داده می شود، رهبر رده بندی امتیازی نیز یک پیراهن خاص به رنگ سبز به تن می کند. رنگ سبز به این دلیل انتخاب شد که اسپانسر آن، تولید کنندهٔ علف بر بود.
در سال های نخست، تنها برای کسانی که یک مرحله را با رتبه های خوبی به پایان نمی رساندند، امتیاز جریمه ثبت می شد و رکابزنی که کمترین امتیاز را داشت، پیراهن سبز را به دست می آورد. از ۱۹۵۹ به بعد، سیستم به گونه ای تغییر کرد که رکابزنان دارای رتبه های بالا امتیازهایی را کسب می کردند ( بیشترین امتیاز برای برنده و کاهش امتیاز با افزایش رتبه ) . بنابراین رکابزن دارای بیشترین امتیاز، پیراهن سبز را به تن می کرد.
از رده بندی امتیازی به عنوان مسابقهٔ آخرخط روها نام می برند، زیرا بیشترین امتیازها در مرحله های مسطح داده می شود. در این مرحله ها معمولاً رکابزنان در یک گروه بزرگ می مانند و بهترین آخرخط روها در انتهای مرحله برای پیروزی رقابت می کنند. [ ۲] البته یک رکابزن باید سطح قابل قبولی از همهٔ قابلیت ها را داشته باشد، زیرا باید در مراحل کوهستانی در محدودهٔ زمانی مجاز از خط پایان بگذرد تا در مسابقه باقی بماند.
[ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدو تور بزرگ دیگر نیز از این سیستم امتیازدهی الهام گرفته اند. تور ووئلتا از ۱۹۵۵ و جیرو دیتالیا از ۱۹۶۶ از رده بندی امتیازی بهره می برند.
پس از رسوایی در تور دو فرانس ۱۹۰۴، قانون تور ۱۹۰۵ تغییر کرد و برنده به جای سیستم زمانی با استفاده از سیستم امتیازی تعیین شد. رکابزنان امتیازی معادل رتبهٔ خود در مرحله، می گرفتند و رکابزن دارای کمترین امتیاز، برندهٔ مسابقه بود. در سال ۱۹۱۲ سیستم زمانی دوباره به کار گرفته شد.
در تور دو فرانس ۱۹۵۳ برای جشن پنجاهمین سالگرد افتتاح تو دو فرانس، سیستم امتیازی دوباره راه اندازی شد؛ ولی این بار به عنوان یک رده بندی اضافی معرفی شد. مانند پیراهن زرد که به رهبر رده بندی اصلی داده می شود، رهبر رده بندی امتیازی نیز یک پیراهن خاص به رنگ سبز به تن می کند. رنگ سبز به این دلیل انتخاب شد که اسپانسر آن، تولید کنندهٔ علف بر بود.
در سال های نخست، تنها برای کسانی که یک مرحله را با رتبه های خوبی به پایان نمی رساندند، امتیاز جریمه ثبت می شد و رکابزنی که کمترین امتیاز را داشت، پیراهن سبز را به دست می آورد. از ۱۹۵۹ به بعد، سیستم به گونه ای تغییر کرد که رکابزنان دارای رتبه های بالا امتیازهایی را کسب می کردند ( بیشترین امتیاز برای برنده و کاهش امتیاز با افزایش رتبه ) . بنابراین رکابزن دارای بیشترین امتیاز، پیراهن سبز را به تن می کرد.
از رده بندی امتیازی به عنوان مسابقهٔ آخرخط روها نام می برند، زیرا بیشترین امتیازها در مرحله های مسطح داده می شود. در این مرحله ها معمولاً رکابزنان در یک گروه بزرگ می مانند و بهترین آخرخط روها در انتهای مرحله برای پیروزی رقابت می کنند. [ ۲] البته یک رکابزن باید سطح قابل قبولی از همهٔ قابلیت ها را داشته باشد، زیرا باید در مراحل کوهستانی در محدودهٔ زمانی مجاز از خط پایان بگذرد تا در مسابقه باقی بماند.
[ ۳]
