رخوه. [ رِخ ْ وَ / وِ ] ( از ع ، اِمص ) رِخْوة. دردی است که اندام را سست گرداند و در اصل لغت به معنی نرمی وسستی است. ( آنندراج ) ( از غیاث اللغات ) : ناخس و رخوه کاسر و ضاغط و آن مفسح کز او عضل شد چاک
( از نصاب الصبیان ص 47 )
و رجوع به رِخْوَة شود.
فرهنگ فارسی
دردی است که اندام را سست گرداند و در اصل لغت بمعنی نرمی و سستی است .
پیشنهاد کاربران
زمین سست ( از نظر جغرافیایی وحقوقی )
در ماده ۱۳۸ ق. م به معنای زمین که خاک سست و نرم دارد .