رخنه فتادن. [ رَ ن َ / ن ِ ف ِ / ف ُ دَ ] ( مص مرکب ) رخنه افتادن. شکاف پدید آمدن. سوراخ پیدا شدن : چون رخنه فتد به بام خانه بر ابر سیه نهد بهانه.امیرخسرو دهلوی. || نااستواری و تزلزل پیدا آمدن. از حالت استواری بگردیدن : چون ز دو مصراع کند ابروان رخنه فتد در دل پیر وجوان.جامی.و رجوع به رخنه افتادن شود.