رخنه رخنه

لغت نامه دهخدا

رخنه رخنه. [ رَ ن َ / ن ِ رَ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) شکاف شکاف. چاک چاک. سوراخ سوراخ :
تن نای شد رخنه رخنه ز غم
که دیگر نخواهد برآمدش دم.
فردوسی.
زآن زمینها که رخنه کرد عجوز
مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.
نظامی.
|| کنگره دار. دندانه دار :
ز عین فعل براق مواکبت دل قاف
هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین.
سلمان ساوجی.

فرهنگ فارسی

شکاف شکاف چاک چاک سوراخ سوراخ

پیشنهاد کاربران

رخنه. رخنه وار. رخنه زار. رخنه بار. رخنه کار. رخنه بدار ( مدار ) . شکاف. پاره. پارگی. پارش. سوراخ. سورخش. سوراخیت. درش. درشیت. درشانگی. شکافت. شکافتش. شکافتناشکفت. اشکفتیت. درشانیت. درشمند. درشمندیتوارگی. دریدن:دِرّ:درّ افکندن در چیزی. سوراخ وسُنبه:خُلل و فُرج.
رخنه و شکاف در روندهای رواهای نگره ها از پیشا افلاطون تا پسا لایبنیتز. در دانستوریهای چها گانهء دانشها و فرزانشها و آیینها و رازوریها و علم وفلسفه و دین و عرفان. ایستایی ویا پویایی آنها از دیروزه روزترین
...
[مشاهده متن کامل]
تا امروزه روزی ترین هر کدام به جدایش توانمندی هرکدام در اندیش و دانش و سنجش در حوزه های دینی و دانشکده های دانشی.