رخنه رخنه

لغت نامه دهخدا

رخنه رخنه. [ رَ ن َ / ن ِ رَ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) شکاف شکاف. چاک چاک. سوراخ سوراخ :
تن نای شد رخنه رخنه ز غم
که دیگر نخواهد برآمدش دم.
فردوسی.
زآن زمینها که رخنه کرد عجوز
مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز.
نظامی.
|| کنگره دار. دندانه دار :
ز عین فعل براق مواکبت دل قاف
هزار بار شده رخنه رخنه چون سر سین.
سلمان ساوجی.

فرهنگ فارسی

شکاف شکاف چاک چاک سوراخ سوراخ

پیشنهاد کاربران

بپرس