رخش تاختن

لغت نامه دهخدا

رخش تاختن. [ رَ ت َ ] ( مص مرکب ) اسب تاختن. اسب دواندن. اسب دوانیدن. اسب به تک داشتن :
به شیرین گفت هین تا رخش تازیم
بر این پهنه زمانی گوی بازیم.

نظامی.

بی مهره و دیده حقه بازیم
بی پای و رکیب رخش تازیم.

نظامی.

چو رخش کینه بتازی به روزگار نبرد
که گرد تحت ثری بر سپهر بنشانی.

عرفی شیرازی.

اسب تاختن است دواندن

رخش تاختن ؛ روان شدن. راهی شدن. ظاهر شدن :
رخش به هَرّا بتاخت بر سر صبح آفتاب
رفت به چرب آخوری گنج روان در رکاب.
خاقانی.

من مو