رخت کش

لغت نامه دهخدا

رخت کش. [رَ ک َ / ک ِ ] ( نف مرکب ) رخت کشنده. که رخت و اثاث بکشد. که اسباب و لباس بکشد. حامل رخت. || ستور بارکش. ( ناظم الاطباء ). نقلیه. ( یادداشت مؤلف ) : در این نزدیکی چشمه ای است و گازری هر روز به جامه شستن آید و خری رخت کش اوست هر روز در آن مرغزار می چرد. ( کلیله و دمنه ). || مسافر. ( ناظم الاطباء ). کنایه از مسافر. ( آنندراج ) :
براهی که خواهم شدن رخت کش
ره آورد من بس بود راه خوش.
نظامی.
تا بهر جا که رخت کش باشند
خلق را خوش کنند و خوش باشند.
نظامی.

فرهنگ فارسی

رخت کشنده که رخت و اثاث بکشد

پیشنهاد کاربران

بپرس