رجایی بخارایی، احمدعلی (مشهد ۱۲۹۵ـ ۱۳۵۷ش)
رجایی بخارایی، احمدعلی
استاد دانشگاه و حافظ پژوه ایرانی. تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود و تحصیلات متوسطه را در رشتۀ کشاورزی در کرج به پایان رساند و کار رسمی را از خدمت در ادارۀ فرهنگ و معارف (آموزش و پرورش فعلی) خراسان، در ۱۳۱۵ آغاز کرد؛ سمت های او دبیری، ریاست مدرسه، و تعلیمات ابتدایی کل کشور و ریاست ادارۀ دفتر وزیر فرهنگ بود. در ۱۳۲۸ به طور هم زمان در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشکدۀ ادبیات و رشتۀ قضایی دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران دانشنامۀ لیسانس و از ۱۳۳۴، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی از این دانشگاه دانشنامۀ دکتری گرفت. رجایی بخارایی در ۱۳۳۴، یک سالی در اروپا بود و چندین میکروفیلم از نسخ خطی کتابخانه های آن جا برای کتابخانۀ مرکزی دانشگاه مشهد تهیه کرد. در ۱۳۳۶، با عنوان دانشیاری در دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت و در ۱۳۳۹، به دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد منتقل شد و چندی نیز ریاست این دانشکده را به عهده داشت. مشاغل او پس از بازنشستگی (۱۳۴۷) ریاست امور فرهنگی آستان قدس رضوی، تدریس در مدرسۀ عالی ادبیات و دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، همکاری با بنیاد فرهنگ ایران و اجرای برنامه های رادیویی « شناختی نو از شاهنامه» بود. مجلۀ دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد در بهار ۱۳۴۴ در دورۀ ریاست دانشکدۀ او بنیاد گذاشته شد. از تألیفات اوست: فرهنگ عرفانی اشعار حافظ (۱۳۴۰ش)؛ پلی میان شعر هجایی و عروض فارسی، یادداشتی دربارۀ لهجۀ بخارایی (۱۳۴۲ش)؛ تصحیح درس عبرت.
رجایی بخارایی، احمدعلی
استاد دانشگاه و حافظ پژوه ایرانی. تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود و تحصیلات متوسطه را در رشتۀ کشاورزی در کرج به پایان رساند و کار رسمی را از خدمت در ادارۀ فرهنگ و معارف (آموزش و پرورش فعلی) خراسان، در ۱۳۱۵ آغاز کرد؛ سمت های او دبیری، ریاست مدرسه، و تعلیمات ابتدایی کل کشور و ریاست ادارۀ دفتر وزیر فرهنگ بود. در ۱۳۲۸ به طور هم زمان در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشکدۀ ادبیات و رشتۀ قضایی دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران دانشنامۀ لیسانس و از ۱۳۳۴، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی از این دانشگاه دانشنامۀ دکتری گرفت. رجایی بخارایی در ۱۳۳۴، یک سالی در اروپا بود و چندین میکروفیلم از نسخ خطی کتابخانه های آن جا برای کتابخانۀ مرکزی دانشگاه مشهد تهیه کرد. در ۱۳۳۶، با عنوان دانشیاری در دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت و در ۱۳۳۹، به دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد منتقل شد و چندی نیز ریاست این دانشکده را به عهده داشت. مشاغل او پس از بازنشستگی (۱۳۴۷) ریاست امور فرهنگی آستان قدس رضوی، تدریس در مدرسۀ عالی ادبیات و دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، همکاری با بنیاد فرهنگ ایران و اجرای برنامه های رادیویی « شناختی نو از شاهنامه» بود. مجلۀ دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد در بهار ۱۳۴۴ در دورۀ ریاست دانشکدۀ او بنیاد گذاشته شد. از تألیفات اوست: فرهنگ عرفانی اشعار حافظ (۱۳۴۰ش)؛ پلی میان شعر هجایی و عروض فارسی، یادداشتی دربارۀ لهجۀ بخارایی (۱۳۴۲ش)؛ تصحیح درس عبرت.