رجایی احمدعلی

[ویکی نور] «دکتر احمدعلی رجایی بخارائی»، فرزند غلامعلی، در 1295ش، در مشهد تولد یافت. تحصیلات ابتدایی را در 1309، در مشهد به پایان برد و در سال 1315 در رشته کشاورزی در کرج دیپلم گرفت. دوره لیسانس ادبیات فارسی و لیسانس حقوق را هم زمان در سال 1328، در دانشگاه تهران به اتمام رسانید و آنگاه به تحصیل و پژوهش ادامه داد تا در سال 1334، در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران درجه دکترا گرفت.
رجایی از سال 1315، وارد خدمت فرهنگ شد و مشاغل متعددی، از معلمی کشاورزی تا ریاست اداره کل در وزارت آموزش و پرورش را بر عهده داشت. در 16 بهمن 1336، به رتبه دانشیاری در دانشگاه تبریز نائل آمد و از سال 1337 رسما به تدریس مشغول شد. در مهرماه 1339، به دانشکده ادبیات مشهد منتقل و پس از سه سال تدریس، به ریاست آن منصوب گردید.
وی چند سفر علمی و تحقیقاتی به اروپا رفت و ضمن مطالعه، به تهیه فیلم نسخه های خطی برای دانشگاه مشهد و تهران اقدام نمود. در اسفند 1347 پس از 22 سال تدریس و خدمت، به درخواست خود بازنشسته شد. پس از بازنشستگی، چند سال ریاست امور فرهنگی و کتابخانه های آستان قدس رضوی را بر عهده داشت و خدمات بسیاری نمود که از آن جمله ایجاد کتابخانه وزیری در یزد است. ضمنا برای تهیه فرهنگ نامه ای مفصل برای قرآن بر اساس قرآن های مترجم کهن، رنج فراوان برد و مقدمات آن را آماده ساخت، اما متأسفانه نتوانست آن را به پایان ببرد.
آن گاه، در تهران به تدریس در دوره دکتری ادبیات پرداخت و در شناساندن شاهنامه فردوسی و غزلیات حافظ برنامه هایی را در رادیو و تلویزیون اجرا کرد. او شعر را نیکو می سرود و محقق و نویسنده ای باذوق و توانا بود. بیش از سی مقاله تحقیقی و یازده کتاب نوشته یا تصحیح و ترجمه کرده است.
شادروان رجایی، در تابستان 1357 پس از سه سال مبارزه با بیماری سرطان، در تهران درگذشت و در جوار بارگاه حضرت رضا(ع)، در مکانی که آرامگاه جدش بود، به خاک سپرده شد.
1. راهنمای آموختن املای فارسی؛