رتک

رتک ( کوهبنان ) ، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان کوهبنان در استان کرمان ایران است.
روستای تاریخی رتک در ارتفاع ۱۷۵۰ متری از سطح دریا ارتفاع و در شمال غربی شهر کوهبنان در طول و عرض جغرافیایی ۳۲/۳۱ شمالی، ۱۷/۳۱جنوبی، ۱۰/۵۶ شرقی و ۵۵/۵۶ غربی واقع است، در فاصله ۳۷ کیلومتری غرب شهر کوهبنان قرار گرفته است.
این روستا در دهستان خرم دشت ( کوهبنان ) قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۲۱ نفر ( ۴۶خانوار ) بوده است.
قلعه رتک مربوط به دوره صفوی است و در شهرستان کوهبنان، بخش مرکزی، دهستان خرمدشت، روستای رتک واقع شده. این اثر در تاریخ ۷ اسفند ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۲۱۴۹۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. [ ۱]
برج رتک مربوط به سده های ۱۰ تا ۱۳ - دوره صفوی است و در شهرستان کوهبنان، بخش مرکزی، دهستان خرمدشت، روستای رتک واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۳۸۷ با شمارهٔ ثبت ۲۵۳۰۲ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. [ ۱]
پیر غوچی سنگ نوشته هایی با قدمتی چند هزار ساله با نقش و نگار قوچ که مردم روستای رتک عقاید و دیدگاه خاصی نسبت به آن ها دارند. [ ۲]
درخت کهن سال پتک در این روستا درختی» مثل «کوهی استوار که به مرور زمان فرسوده شده است، وجود دارد که اهالی آن را به نام درخت ( پتک ) می شناسند و می گویند چندین نسل ما نیز به یاد ندارد و تقریباً ۱۵۰۰ سال به بالا عمر دارد. این درخت» مثل «درخت بائو باب که در منطقه سیستان وبلوچستان موجود است هرکجا شاخه ای در زمین فرومی رود در همان جا درخت کوچک دیگری از همین درخت رشد می کند و درحال حاضر در اطراف این درخت درختچه های کوچک زیادی وجود دارد و برخلاف درخت چنار آتش نمی گیرد. [ ۳] طبق گفته اهالی درختی دیگر از همین نوع با قدمت و ارتفاع بیشتر در صحن مسجد قرار داشته است که جهت گسترش مسجد و فرسودگی درخت آن را قطع کرده اند. [ ۲] این درخت در ۲۳ تیر ماه ۱۳۹۷ به دلیل نا معلوم در آتش سوخت. [ ۴]
خانه های باستانی خانه های با قدمت چند صد ساله با معماری و سبک بسیار زیبا و تاریخی[ ۲]
بوکن ها ( بیکندها ) زاغه هایی هستند که اشخاص برای نگه داری رمه های خود آن ها را معمولاً در بیابان حفر می کنند، چون زمستان هوا سرد است و دامداران هم نمی توانند دام های خود را هر شب به روستاها بیاورند، لذا هر گله داری برای خود بوکنی حفر می کند که سال ها به نام همان شخص نامیده می شود. در کنار بوکن اتاقی زیرزمینی مثل بوکن تعبیه می کنند به نام مرخونه، که چوپان برای جان پناه خود از آن استفاده می کند. برخی از جمله این بوکن ها که به زبان محلی بیکند گفته می شود به این شرح است، در گود حرم تعدادی بوکن وجود دارد که دامداران برای نگه داری از دام های خود از آن ها استفاده می کنند و عبارتند از: بی کندهای کوشکوئی ها، لویی، کویی ( کربلایی حسن ) ، دره سگ دری ( تقی کرمانی از روستای کرمانی ) ، حسن اکبر قاسم رتکی، علی رحیم، میرزا حسین ( ملاحسین حاج علی اکبر ) ، حاجی آخوند، شمسی، لُک انجیر، کربلایی اکبر زینل، بیکند بیدحرم، بیکند غلام علی در حریم رودخانه کهنی و دو بیکند گازکن در جوار رودخانه ای به همین نام، بیکند بمانعلی شرق رتک، بیکند تل دُم دار و بیکند حسین حاجی که بین راه ده علی به بیدان قرار دارد. [ ۵]