ربیعی پوشَنگی، صَدرُالدّین (پوشنگ ۶۷۱ـ۷۰۲ق)
(معروف به ابن خطیب) شاعر ایرانی. از نوادگان اعرابی بود که از عربستان به خراسان کوچیده بودند. در ۱۴سالگی ملازم ملک فخرالدین کرت شد. اما چون میان او و امیر اختلاف افتاد، به تون قهستان نزد امیر شمس الدین علی سیستانی پناه برد. پس از چندی ربیعی از امیر فخرالدین امان خواست و به هرات بازگشت. در ۷۰۲ ق امیر از توطئۀ او و یارانش آگاهی یافت و به زندانش افکند. ربیعی در همان سال در زندان کشته شد. از آثارش: مثنوی کارنامه که در شرح حال خود و طلب بخشش در زندان سرود؛ مثنوی کرت نامه/کردنامه در تاریخ دودمان کرت و غوریان، به ویژه ملک فخرالدین، (۷۰۲ق).
(معروف به ابن خطیب) شاعر ایرانی. از نوادگان اعرابی بود که از عربستان به خراسان کوچیده بودند. در ۱۴سالگی ملازم ملک فخرالدین کرت شد. اما چون میان او و امیر اختلاف افتاد، به تون قهستان نزد امیر شمس الدین علی سیستانی پناه برد. پس از چندی ربیعی از امیر فخرالدین امان خواست و به هرات بازگشت. در ۷۰۲ ق امیر از توطئۀ او و یارانش آگاهی یافت و به زندانش افکند. ربیعی در همان سال در زندان کشته شد. از آثارش: مثنوی کارنامه که در شرح حال خود و طلب بخشش در زندان سرود؛ مثنوی کرت نامه/کردنامه در تاریخ دودمان کرت و غوریان، به ویژه ملک فخرالدین، (۷۰۲ق).