لغت نامه دهخدا
ربس. [ رِ ] ( ع اِ ) بسیاری از مال و جز آن. || سختی و بلا و آسیب. ( ناظم الاطباء ).
ربس. [ رَ ] ( ع ص )کار زشت. || بسیار. ( از اقرب الموارد ).
ربس. [ رُ ] ( ع اِ ) سختی و بلا، و یقال جاءَفلان بامور ربس ؛ ای شداید. کانه جمع رابس کبازل و بُزْل. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ). || ج ِ رَبْساء. شداید. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربساء شود.
ربس. [ رَ ] ( ع مص ) زدن کسی را به دست. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ازناظم الاطباء ). ربس کسی ؛ به دو دست زدن وی را. ( از اقرب الموارد ). || پر کردن مشک را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید