ربب

لغت نامه دهخدا

ربب. [ رَ ب َ ] ( ع اِ ) آب فراوان. ( از اقرب الموارد ). آب بسیار. ( ناظم الاطباء ). || آب گوارا و عذب. ( از اقرب الموارد ). آب بسیار خوش. ( منتهی الارب ). آب گوارا. ( ناظم الاطباء ). || ج ِ رِبة. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربة شود. || ج ِ رُبة. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربة شود.

ربب. [ رَ ب َ ] ( ع مص ) پروردن کودک را تا بالغ گردد: رببت الصبی. ( منتهی الارب ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۹۸۰(بار)

پیشنهاد کاربران

بپرس