رباوه
لغت نامه دهخدا
رباوة.[ رُ وَ ] ( ع اِ ) رَباوة. رِباوة. زمین بلند. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به رَباوة شود.
رباوة. [ رِ وَ ] ( ع اِ ) رَباوة. زمین بلند. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به رَباوة شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید