رباط های مصنوعی دستگاه هایی هستند که برای جایگزینی رباط های آسیب دیده استفاده می شوند. امروزه بیشترین استفاده از رباط های مصنوعی در بازسازی رباط صلیبی قدامی است. [ ۱] اگرچه پیوند خودکار همچنان متداول ترین روش بازسازی رباط است، اما مواد و ساختارهای زیادی برای بهینه سازی رباط مصنوعی از زمان پیدایش آن در جنگ جهانی اول ساخته شده است. [ ۲] بسیاری از رباط های مصنوعی مدرن از پلیمرهای مصنوعی مانند پلی اتیلن ترفتالات ساخته شده اند. پوشش های مختلفی برای بهبود زیست سازگاری پلیمرهای مصنوعی اضافه شده است. [ ۳] رباط های مصنوعی اولیه در دهه ۱۹۸۰ به دلیل خراب شدن مواد بی اثر بودند. [ ۴] در حال حاضر، از رباط مصنوعی Ligament Advanced Reinforcement System ( LARS ) به طور گسترده ای در کاربردهای بالینی استفاده شده است. [ ۵] مهندسی بافت یک زمینه رو به رشد برای تحقیق است که هدف آن بازسازی و بازیابی عملکرد رباط است. [ ۲]
تحقیقات رباط مصنوعی از دوران جنگ جهانی اول آغاز شد. در اولین مورد مستند رباط مصنوعی در سال ۱۹۱۴، دکتر کرنر از یک رشته از جنس نقره به عنوان پیوند مصنوعی برای بازسازی پارگی یک رباط صلیبی قدامی ( ACL ) استفاده کرد. رباط ساخته شده از ابریشم برای جایگزینی ACL در سال ۱۹۱۸ استفاده شد. [ ۲]
در اوایل دهه ۱۹۸۰، پیشرفت فن آوری در شیمی و علوم مواد، باعث توسعه مواد مناسب پزشکی شد. پزشکان از این مواد مصنوعی در کاربردهای بالینی استفاده کرده اند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) رباط مصنوعی ساخته شده از Gore - Tex را برای استفاده در بازسازی ACL در سال ۱۹۸۶ تأیید کرد. [ ۶]
طراحی رباط های مصنوعی در دهه ۱۹۸۰ از دو قسمت عمده تشکیل شده بود: یک کابل یا نوار نسبتاً سفت و سیلندرهای لاستیکی سیلیکون در یک یا هر دو انتهای آن. [ ۲] کابل یا نوار معمولاً از الیاف پلی اتیلن، نایلون یا کربن ساخته می شد. اندازه سیلندر لاستیکی سیلیکون متناسب با بیماران با اندازه های مختلف است. [ ۷] [ ۲] [ ۱] از لحاظ تئوری، انعطاف پذیری لاستیک سیلیکونی اجازه برخی از تغییر شکل ها را تحت اثر بارگذاری های نسبتاً کم می دهد، و رباط مصنوعی سفت می شود تا شکل خود را تحت اثر بارهای بیشتر حفظ کند. [ ۷] [ ۱] عملاً، این طرح هرگز به هدف خود برای تقلید از خاصیت رباط طبیعی نرسید. عملکرد مکانیکی رباط های مصنوعی برای کاربردهای بالینی گسترده کافی نبود. در دراز مدت، افت عملکرد، عوارض و شکست رخ داده است. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتحقیقات رباط مصنوعی از دوران جنگ جهانی اول آغاز شد. در اولین مورد مستند رباط مصنوعی در سال ۱۹۱۴، دکتر کرنر از یک رشته از جنس نقره به عنوان پیوند مصنوعی برای بازسازی پارگی یک رباط صلیبی قدامی ( ACL ) استفاده کرد. رباط ساخته شده از ابریشم برای جایگزینی ACL در سال ۱۹۱۸ استفاده شد. [ ۲]
در اوایل دهه ۱۹۸۰، پیشرفت فن آوری در شیمی و علوم مواد، باعث توسعه مواد مناسب پزشکی شد. پزشکان از این مواد مصنوعی در کاربردهای بالینی استفاده کرده اند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) رباط مصنوعی ساخته شده از Gore - Tex را برای استفاده در بازسازی ACL در سال ۱۹۸۶ تأیید کرد. [ ۶]
طراحی رباط های مصنوعی در دهه ۱۹۸۰ از دو قسمت عمده تشکیل شده بود: یک کابل یا نوار نسبتاً سفت و سیلندرهای لاستیکی سیلیکون در یک یا هر دو انتهای آن. [ ۲] کابل یا نوار معمولاً از الیاف پلی اتیلن، نایلون یا کربن ساخته می شد. اندازه سیلندر لاستیکی سیلیکون متناسب با بیماران با اندازه های مختلف است. [ ۷] [ ۲] [ ۱] از لحاظ تئوری، انعطاف پذیری لاستیک سیلیکونی اجازه برخی از تغییر شکل ها را تحت اثر بارگذاری های نسبتاً کم می دهد، و رباط مصنوعی سفت می شود تا شکل خود را تحت اثر بارهای بیشتر حفظ کند. [ ۷] [ ۱] عملاً، این طرح هرگز به هدف خود برای تقلید از خاصیت رباط طبیعی نرسید. عملکرد مکانیکی رباط های مصنوعی برای کاربردهای بالینی گسترده کافی نبود. در دراز مدت، افت عملکرد، عوارض و شکست رخ داده است. [ ۸]
wiki: رباط های مصنوعی