رباط خاجی تهیگاهی پسین یا لیگامان ساکروایلیاک خَلفی ( به انگلیسی: Posterior sacroiliac ligament ) یکی از رباط های مفصل خاجی تهیگاهی است که از نظر ساختاری قوی تر از رباط خاجی تهیگاهی پیشین است. این رباط شامل رشته های زیادی است که در مسیرهایی جهت دهی شده اند.
رشته های پایینی ( فیبرهای تحتانی ) این رباط که مسیر مایلی دارند، از قسمت های سومین و چهارمین مهره خاجی ( ساکروم ) جهت اتصال به خار خاصره ای پشتی فوقانی صعود می کنند که ممکن است یک رباط قوی بنام رباط خاجی تهیگاهی پسین بلند ( LPSL ) مجزایی را تشکیل دهند. [ ۱]
رشته های بالایی این رباط که مسیر آنها تقریباً افقی است، ممکن است رباط خاجی تهیگاهی پسین کوتاه ( SPSL ) را به وجود آورند که تکمه عرضی اولین و دومین مهره خاجی را به برجستگی تکمه ای تهیگاهی[ ۲] متصل می کند. این رباط ها از حرکت رو به جلو ( خم شدن ) استخوان خاجی ( ساکروم ) جلوگیری می کنند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرشته های پایینی ( فیبرهای تحتانی ) این رباط که مسیر مایلی دارند، از قسمت های سومین و چهارمین مهره خاجی ( ساکروم ) جهت اتصال به خار خاصره ای پشتی فوقانی صعود می کنند که ممکن است یک رباط قوی بنام رباط خاجی تهیگاهی پسین بلند ( LPSL ) مجزایی را تشکیل دهند. [ ۱]
رشته های بالایی این رباط که مسیر آنها تقریباً افقی است، ممکن است رباط خاجی تهیگاهی پسین کوتاه ( SPSL ) را به وجود آورند که تکمه عرضی اولین و دومین مهره خاجی را به برجستگی تکمه ای تهیگاهی[ ۲] متصل می کند. این رباط ها از حرکت رو به جلو ( خم شدن ) استخوان خاجی ( ساکروم ) جلوگیری می کنند. [ ۳]
wiki: رباط خاجی تهیگاهی پسین