رایک ، استیو (-۱۹۳۶) Reich, Steve
آهنگساز آمریکایی . موسیقی مینیمالیستی او الگوهای ساده ای را به کار می گیرد که با دقت بر هم منطبق شده و پیرایش شده اند تا ملودی ها و ریتم های مدام متغیر را به جلوه درآورند. از نمونه های این موسیقی می توان به الگوهای مرحله ای برای چهار ارگ الکترونیک (۱۹۷۰)، موسیقی برای سازهای چکشی ، خوانندگان ، ارگ (۱۹۷۳) و موسیقی برای سازهای کوبشی و کلاویه دار (۱۹۸۴) است . رایک از شاگردان لوچانو بِریو و داریوس میّو بود. در ۱۹۶۶ گروه هم نوازی استیو رایک و نوازندگان را پایه گذاری کرد و شروع به مطالعه و بررسی موسیقی آفریقایی ، بالیایی ، و عبری نمود. او چراغ راه آهنگسازان مکتب مینیمالیسم شد، مفاهیم قراردادی هارمونی و کنترپوآن را رها کرد و به آن نوع جمله های تکرارشونده روی آورد که در طول زمان تنها به صورت تدریجی تکامل می یافتند. آثار او در اروپا و آمریکا بسیار موفق بوده اند. از ساخته های دیگر او می توان به غار (۱۹۹۳) و زندگی شهری (۱۹۹۴) اشاره کرد. از جمله آثار او: هم نوازی نمودارهای زیرایی برای هم نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)؛ موسیقی پالسی (۱۹۶۹)؛ طبل زنی برای هشت طبل کوچک کوک دار، سه ماریمبا، سه گلوکِنشپیل ، دو خوانندۀ زن و پیکولو (۱۹۷۱)؛ موسیقی کف زنی (۱۹۷۲)؛ موسیقی برای تکه های چوب (۱۹۷۳)؛ موسیقی برای ۱۸ نوازنده (۱۹۷۵)؛ اُکتت (۱۹۷۹)؛ تِهیلیم مزامیر عبری (۱۹۸۱)؛ کنترپوآن ورمونت برای ۱۱ فلوت (۱۹۸۲)؛ قطارهای مختلف برای کوآرتت زهی و نوار (۱۹۸۸)؛ سِکستِت (۱۹۸۵)، کنترپوآن نیویورکی برای کلارینت و نوار (۱۹۸۵). ارکستری و صحنه ای موسیقی بیابان برای ۲۴ خواننده با آمپلی فایر و ارکستر (۱۹۸۴)؛ رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵).
آهنگساز آمریکایی . موسیقی مینیمالیستی او الگوهای ساده ای را به کار می گیرد که با دقت بر هم منطبق شده و پیرایش شده اند تا ملودی ها و ریتم های مدام متغیر را به جلوه درآورند. از نمونه های این موسیقی می توان به الگوهای مرحله ای برای چهار ارگ الکترونیک (۱۹۷۰)، موسیقی برای سازهای چکشی ، خوانندگان ، ارگ (۱۹۷۳) و موسیقی برای سازهای کوبشی و کلاویه دار (۱۹۸۴) است . رایک از شاگردان لوچانو بِریو و داریوس میّو بود. در ۱۹۶۶ گروه هم نوازی استیو رایک و نوازندگان را پایه گذاری کرد و شروع به مطالعه و بررسی موسیقی آفریقایی ، بالیایی ، و عبری نمود. او چراغ راه آهنگسازان مکتب مینیمالیسم شد، مفاهیم قراردادی هارمونی و کنترپوآن را رها کرد و به آن نوع جمله های تکرارشونده روی آورد که در طول زمان تنها به صورت تدریجی تکامل می یافتند. آثار او در اروپا و آمریکا بسیار موفق بوده اند. از ساخته های دیگر او می توان به غار (۱۹۹۳) و زندگی شهری (۱۹۹۴) اشاره کرد. از جمله آثار او: هم نوازی نمودارهای زیرایی برای هم نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)؛ موسیقی پالسی (۱۹۶۹)؛ طبل زنی برای هشت طبل کوچک کوک دار، سه ماریمبا، سه گلوکِنشپیل ، دو خوانندۀ زن و پیکولو (۱۹۷۱)؛ موسیقی کف زنی (۱۹۷۲)؛ موسیقی برای تکه های چوب (۱۹۷۳)؛ موسیقی برای ۱۸ نوازنده (۱۹۷۵)؛ اُکتت (۱۹۷۹)؛ تِهیلیم مزامیر عبری (۱۹۸۱)؛ کنترپوآن ورمونت برای ۱۱ فلوت (۱۹۸۲)؛ قطارهای مختلف برای کوآرتت زهی و نوار (۱۹۸۸)؛ سِکستِت (۱۹۸۵)، کنترپوآن نیویورکی برای کلارینت و نوار (۱۹۸۵). ارکستری و صحنه ای موسیقی بیابان برای ۲۴ خواننده با آمپلی فایر و ارکستر (۱۹۸۴)؛ رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵).
wikijoo: رایک_،_استیو_(1936)