رایع

لغت نامه دهخدا

رایع. [ ی ِ ] ( ع ص ) رائع. اسم فاعل از ریشه «ریع». زیادشونده و برکت کننده. ج ، ارواع ، رُوَّع. || زیاده. ( از ناظم الاطباء ). فنایی است از فناهای مدینه. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( از معجم البلدان ). || گوالنده و خوبروی. ( از ناظم الاطباء ). || ترسنده. ( از المنجد ). || مشغول کننده. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( از المنجد ). || بشگفت آورنده کسی را از حسن و جمال. ( ناظم الاطباء ). ج ، رُوَّع ، رائعون. ( از المنجد ). نیکو. ( منتهی الارب ). خوش آینده. ( فرهنگ نظام ) : دستور رابع که فضل رایع و صیت شایع داشت پیش شاه رفت. ( سندبادنامه ص 171 ). با فتحی رایع و نجحی شایع و حولی مبین و نصری مستبین با دارالملک غزنه آمد. ( ترجمه تاریخ یمینی ). || اسب نیک. ( فرهنگ نظام ).
- فرس رایع ؛ اسب نیکو. ( از منتهی الارب ). اسب نیکو و تیزگام. ( ناظم الاطباء ).
- کلام رایع ؛ سخن لطیف و شگفت انگیز. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - بالنده نمو کننده . ۲ - رسا : نظم رایع . ۳ - شگفتی آور . ۴ - زیبا .
اسم فاعل از ریشه رائع زیاد شونده و برکت کننده .

فرهنگ معین

(یِ ) [ ع . رائع ] (اِفا. ) ۱ - رساننده ، بالنده . ۲ - زیبا.

فرهنگ عمید

کسی یا چیزی که مردم را به واسطۀ زیبایی و خوبی خود به شگفتی می آورد.

پیشنهاد کاربران

بپرس