رای گیری امتیازی

رأی گیری امتیازی. رأی گیری امتیازی نوعی نظام رأی گیری تک برنده است که در آن رأی دهندگان به هر نامزد امتیاز می دهند. امتیازها جمع شده یا میانگینشان گرفته می شود و هر نامزدی که بالاترین امتیاز را کسب کرد برنده خواهد شد.
در اسپارت باستان با سنجش بلندی فریادهای جمعیت برای هر نامزد، به نحوی از این شیوهٔ رأی گیری استفاده می کردند. امروزه در برخی از نمایش های تلویزیونی، از شیوهٔ مشابه یعنی سنجش بلندی کف زدن ( دست زدن ) استفاده می شود. از همین تکنیک برای رده بندی فیلم ها در آی ام دی بی و کتاب ها و هتل ها و رستوران ها در سایر سایت های اینترنی استفاده می شود. همچنین داوری برخی رشته ها در بازی های المپیک بدین روش انجام می گیرد. مثلا در مسابقات شیرجه معمولاً سه داور وجود دارند که به عملکرد شیرجه زن نمره ای بین ۰ تا ۱۰ می دهند ( نیم نمره مثلاً ۶٫۵ نیز مجاز است ) . سپس مجموع نمرات در ضریب سختی نوع شیرجه ضرب می شود و امتیاز شیرجه زن محاسبه می شود. گاه از پنج داور استفاده می شود و بیشترین و کمترین نمره قبل از محاسبه امتیاز حذف می شود. در مسابقات بین المللی شیرجه گاه، هفت تا نه داور به قضاوت می نشینند و فقط ۵ امتیاز میانی لحاظ می شود و در انتها امتیاز را در ۰٫۶ نیز ضرب می کنند تا استاندارد شود ( گویی سه داور حضور داشته اند ) . [ ۱]
رأی گیری امتیازی معیارهای یکنوایی و استقلال از گزینه های نامربوط را برآورده می کند. [ ۲]
دست کم سه ایراد به رأی گیری امتیازی گرفته اند:
• رأ ی دهی با این روش نیازمند ارزیابی دقیق همهٔ نامزدان است. حتی تعیین جایگاه نسبی نامزدها نسبت به یکدیگر ( آنچه در انتخابات ترجیحی انجام می گیرد ) کافی نیست، بلکه باید نمرهٔ هر نامزد سنجیده شود.
• رأی دهندگان برداشت یکسانی از امتیازها ندارند. معلوم نیست که نمرهٔ ۷ از ۱۰ نزد رأی دهندهٔ الف همان معنایی را داشته باشد که نزد رأی دهندهٔ ب دارد. در مسابقات ورزشی، داورها قبل از قضاوت آموزش می بینند و ملزمند از معیارهایی مشخص تبعیت کنند، اما نمی توان از رأی دهندگان در انتخابات انتظار آموزش دیدن داشت.
• این شیوه به راحتی در معرض رأی دهی تاکتیکی است: رأی دهنده می تواند به راحتی به رقبای قوی و بالقوهٔ نامزد محبوبش، امتیازی کمتر از آنچه لایقش هستند بدهد و به این ترتیب به آن ها ضرر برساند. [ ۳]