راکول ام بی بی ایکس ۳۱

هواپیمای راکول - ام بی بی ایکس - ۳۱ ( به انگلیسی: Rockwell - MBB X - 31 ) ، هواپیمای آزمایشی با قابلیت مانور بالا ساخت مشترک کشورهای آلمان و ایالات متحده است. این هواپیما از سیستم کنترل رانش برداری بهره می برد. این برنامه نشان دهندهٔ ارزش سیستم رانش برداری همراه با سیستم های کنترل پرواز پیشرفته، برای پروازهای کنترل شده در جنگ های نزدیک و زاویه های حمله بزرگ بود. قدرت مانور بالا برتری بود، که این جنگنده نسبت به دیگر جنگنده های معمولی داشت. برنامهٔ تحقیقانی روی ایکس - ۳۱ امکان ایجاد اطلاعات فنی برای زاویه های حملهٔ بالا را به وجود آورد. این اطلاعات مهندسان و طراحان هواپیما را قادر ساخت، اطلاعات مفیدتری در مورد آیرودینامیک، اثربخشی کنترل کننده های پرواز و رانش برداری و جریان های هوا در زاویه های بالای حمله داشته باشند. این آموخته ها باعث ایجاد هواپیماهای امن تر و با قابلیت مانور بالاتر خواهد شد. [ ۱]
هواپیمای ایکس - ۳۱ اولین هواپیمای بین الملی از سری ایکس است و زیر برنامهٔ ای اف ام ( مانور پیشرفتهٔ جنگنده ها ) در سال ۱۹۹۰ به پرواز درآمد. [ ۱]
۲ مدل ساخته شده از ایکس - ۲۱ در پالمدیل راکول اینترنشنال، کالیفرنیا و مرکز تحقیقات پرواز درایدن به پرواز درآمدند تا قابلیت مانور بالای جنگنده های نسل بعدی را به نمایش بگذارند. برنامه این پروازها از تاریخ ۱۱ اکتبر ۱۹۹۰ آغاز و در ژوئن ۱۹۹۵ به پایان رسید. [ ۱]
این هواپیما پروازهای خود را در ژانویه ۲۰۰۰ را با کمک بوئینگ پلتفرم ورکس، نیروی دریایی ایالات متحده و آژانس دفاعی آلمان و سازمان دفاع هوایی و فضایی اروپا ( ای ای دی اس ) از سر گرفت. هدف اصلی برنامهٔ وکتور نشان دادن بلند شدن ها و فرودهای سریع است و آزمایش پرواز در این برنامه ها ۳ مرحله دارد. فاز اول بررسی توانایی هایی فنی ایکس - ۳۱ بود. این هواپیمای همراه با سیستم رانش برداری پرواز خود را ۱۷ مه ۲۰۰۲، در پایگاه هوایی پاتوکسنت در مریلند از سر گرفت. فاز دوم بررسی نرم افزار کنترل پرواز استول، دقت اندازه گیر موقعیت سیستم فرود بیکون، رایانه های اینس، جی پی اس و اطلاعات پرواز، خلبان خودکار، عملگرهای استول و سیستم اطلاعات پرواز پیشرفته بود. مرحلهٔ ۳ نشان دادن قابلیت های نرم افزار استول بر روی باند بود. [ ۱]
یک گروه آزمایش کنندهٔ بین المللی که از ۱۱۰ نفر تشکیل شده بود و توسط آژانس پروژه های تحقیقات پیشرفته ( آرپا ) مدیریت می شد، کنترل برنامهٔ پروازهای این هواپیما در پایگاه درایدن ناسا را بر عهده گرفت. آرپا برای انتقال تحقیقات پرواز به این مرکز در فوریه ۱۹۹۲ درخواست داده بود. در کنار آرپا و ناسا سازمان آزمایش بین المللی شامل نیروی دریایی آمریکا، نیروی هوایی آمریکا، شرکت راکول اینترنشنال، دولت جمهوری فدرال آلمان و شرکت هوافضای دایملر - بنز ( با نام قبلی مسراشمیت - بلکو - بلوم و دیچه آیرواسپیس ) همکاری می کردند. در این پروژه ناسا مسئول اجرای تحقیقات، تعمیر هواپیما و تحقیقات مهندسی پس از انتقال آزمایش ها به درایدن بود. [ ۲]