راک موسیقی

راک، موسیقی
گونه ای نو از موسیقی مردمی که از حدود ۱۹۵۵ در غرب رواج یافت. راک سبک های مختلف موسیقی را دربر دارد، با این حال به موسیقی آوازی تمایل دارد؛ موسیقی آوازیی که ضرب آن تند و پیش برنده است. در این گونه موسیقی، همراهی گیتار الکتریکی و صداهای تقویت شده نمود بیشتری دارد. راک اولیه عمدتاً برگرفته از سبک های ریتم اند بلوز، جاز، و گاسپل است که ابتدا راک اند رول و سپس راک نام گرفت. به هر حال راک پس از سا ل ها از سبکی ساده و مناسب برای رقص به سبکی بدل شد که از لحاظ رنگ آمیزی، مضمون اشعار، و تکنیک های صوتی الکترونیک تنوع بسیار دارد. موسیقی راک در امریکا پا گرفت، امّا بر زمینه های گوناگون فرهنگی و سنت های موسیقایی بسیار تأثیر گذاشت، مانند موسیقی گاسپل، موسیقی بلوز، موسیقی کانتری و غربی، موسیقی کلاسیک، موسیقی محلی، موسیقی الکترونیک و موسیقی مردمی آسیا، افریقا، و امریکای لاتین. به طور کلی موسیقی راک به سبک های موسیقایی بعد از ۱۹۵۹ اطلاق می شود که توسط موسیقی دان های سفیدپوست به اجرا درمی آمد. سبک های دیگر موسیقی راک شامل راک اند رول و ریتم اند بلوز بیشتر تحت تأثیر آهنگ سازی های سیاه پوست امریکایی بودند. هریک از این دو گونه موسیقایی، دربرگیرندۀ سبک های دیگری مانند هِوی متال، پانک، آلترناتیو، و گرانج است. گیتار الکتریکی ساز اصلی موسیقی راک به شمار می رود؛ و سازهای دیگر آن عبارت اند از گیتار باس الکتریکی، پیانوی برقی، اُرگ، و سینتی سایزر، و طبل؛ ساکسوفون نیز نقشی مهم در گونه های دیگر موسیقی راک ایفا می کند. در اواخر دهۀ ۱۹۶۰ تنوع موسیقی راک گسترش یافت که راک محلی، جاز ـ راک، راک کلاسیک، راک راگا، راک هذیانی، راک اسیدی درخور ذکرند. از پیشگامان عرصۀ موسیقی راک عبارت اند از بیتل ها، رولینگ استونز، گروه دورز، و باب دیلن.