راک اسرائیلی ( به عبری: רוק ישראלי ) به گونه ای از موسیقی راک گفته می شود که توسط خوانندگان و گروه های موسیقی اسرائیلی اجرا می شود.
نگرش اولیهٔ جامعهٔ اسرائیل به موسیقی راک تا حد زیادی منفی بود اما هنرمندان اسرائیلی بر این باور بودند که با گذشت زمان این مشکل برطرف خواهد شد. اولین گروه های راک اسرائیلی در سال های میانی دههٔ ۶۰ میلادی ابتدا در نایت کلاب ها و دیسکوهای رمله و کمی بعدتر در تل آویو فعالیت شان را آغاز کردند. این گروه ها در ابتدای کار، بیشتر آثار هنرمندان معروف آن دوره مانند بیتلز و د شَدوز را بازخوانی می کردند. در این دوره فرهنگ موسیقی راک آن چنان که باید جا نیفتاده بود. از اولین گروه های راک اسرائیلی می توان از دِ لاینز ، دِ چرچیلز ، دِ فَت اَند دِ تینز ، دِ استایلز ، دِ الکتریک استِیج ، دِ سِوِنْت ریْدیَنس ، دِ گُلدِستارز ، دِ سینگ - سینگ ، دِ بلوستارز و دِ اسپایدرز نام برد.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۶۷ و به موازات جشن ملی اسرائیلی ها در پی پیروزی بر اعراب در جنگ شش روزه، جایگاه نیروهای دفاعی اسرائیل مورد توجه عموم قرار گرفت و ترانه های بسیاری در «ستایش پیروزی» یا «سوگ از دست رفتگان» ساخته شدند. موسیقی راک به مرور فراگیر می شد و در مکان هایی مانند کلوپ Hakarish و Calypso اجرا می شد که تا پیش از آن بیشتر به عنوان محل های مخفی عرضهٔ مواد مخدر شهرت داشتند.
با نزدیک شدن سال های پایانی دههٔ ۶۰ و در سایهٔ رشد اقتصادی که کشور پس از پایان «جنگ شش روزه» به آن رسیده بود، مسیر ورود موسیقی روز دنیا - به خصوص راک - به اسرائیل هموارتر شد. هنرمندان موسیقی غربی به اسرائیل می آمدند و پیامد اقبال موسیقی عامه پسند، تأثیرگذاری بر فرهنگ محلی بود. برخی گروه های اسرائیلی با به کارگیری هنرمندان غیرمحلی در ترکیب شان، سعی در ایجاد تغییر کردند. در میان گروه های موج دوم، سه گروه شاخص تر هدایت کنندهٔ اصلی جریان موسیقی راک شدند.
اولی گروه ۵ نفرهٔ چِرچیلز بود که استَن سالومون کانادایی به عنوان خواننده و راب هاکسلی بریتانیایی به عنوان گیتاریست در ترکیب آن حضور داشتند. آن ها در آفریدن موسیقی شان بی پروا عمل می کردند و ترکیب های خلاقانه ای مانند ادغام سایکدلیک راک با «موسیقی عربی مدیترانه ای» را انجام می دادند. در سال ۱۹۷۰ آهنگ ساز و رهبر ارکستر نوام شریف پیشگام برگزاری کنسرتی شد که طی آن ارکستر فیلارمونیک اسرائیل و چِرچیلز به رهبری زوبین مهتا به اجرای برنامه پرداختند.
نگرش اولیهٔ جامعهٔ اسرائیل به موسیقی راک تا حد زیادی منفی بود اما هنرمندان اسرائیلی بر این باور بودند که با گذشت زمان این مشکل برطرف خواهد شد. اولین گروه های راک اسرائیلی در سال های میانی دههٔ ۶۰ میلادی ابتدا در نایت کلاب ها و دیسکوهای رمله و کمی بعدتر در تل آویو فعالیت شان را آغاز کردند. این گروه ها در ابتدای کار، بیشتر آثار هنرمندان معروف آن دوره مانند بیتلز و د شَدوز را بازخوانی می کردند. در این دوره فرهنگ موسیقی راک آن چنان که باید جا نیفتاده بود. از اولین گروه های راک اسرائیلی می توان از دِ لاینز ، دِ چرچیلز ، دِ فَت اَند دِ تینز ، دِ استایلز ، دِ الکتریک استِیج ، دِ سِوِنْت ریْدیَنس ، دِ گُلدِستارز ، دِ سینگ - سینگ ، دِ بلوستارز و دِ اسپایدرز نام برد.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۶۷ و به موازات جشن ملی اسرائیلی ها در پی پیروزی بر اعراب در جنگ شش روزه، جایگاه نیروهای دفاعی اسرائیل مورد توجه عموم قرار گرفت و ترانه های بسیاری در «ستایش پیروزی» یا «سوگ از دست رفتگان» ساخته شدند. موسیقی راک به مرور فراگیر می شد و در مکان هایی مانند کلوپ Hakarish و Calypso اجرا می شد که تا پیش از آن بیشتر به عنوان محل های مخفی عرضهٔ مواد مخدر شهرت داشتند.
با نزدیک شدن سال های پایانی دههٔ ۶۰ و در سایهٔ رشد اقتصادی که کشور پس از پایان «جنگ شش روزه» به آن رسیده بود، مسیر ورود موسیقی روز دنیا - به خصوص راک - به اسرائیل هموارتر شد. هنرمندان موسیقی غربی به اسرائیل می آمدند و پیامد اقبال موسیقی عامه پسند، تأثیرگذاری بر فرهنگ محلی بود. برخی گروه های اسرائیلی با به کارگیری هنرمندان غیرمحلی در ترکیب شان، سعی در ایجاد تغییر کردند. در میان گروه های موج دوم، سه گروه شاخص تر هدایت کنندهٔ اصلی جریان موسیقی راک شدند.
اولی گروه ۵ نفرهٔ چِرچیلز بود که استَن سالومون کانادایی به عنوان خواننده و راب هاکسلی بریتانیایی به عنوان گیتاریست در ترکیب آن حضور داشتند. آن ها در آفریدن موسیقی شان بی پروا عمل می کردند و ترکیب های خلاقانه ای مانند ادغام سایکدلیک راک با «موسیقی عربی مدیترانه ای» را انجام می دادند. در سال ۱۹۷۰ آهنگ ساز و رهبر ارکستر نوام شریف پیشگام برگزاری کنسرتی شد که طی آن ارکستر فیلارمونیک اسرائیل و چِرچیلز به رهبری زوبین مهتا به اجرای برنامه پرداختند.
