راوندی محمد بن علی

[ویکی نور] نجم الدین ابوبکر محمد بن علی بن سلیمان بن محمد بن احمد بن حسین بن همت راوندی، در اوایل نیمه دوم قرن ششم در راوند کاشان متولد شد. پدران وی از علما و خاندان عراقی الاصل بودند. وی در کودکی، پدر را از دست داد، اما در کنف حمایت دایی های فرهنگ دوست خود، زین الدین و تاج الدین، علوم شرعی و ادبی و خوشنویسی را آموخت.
راوندی پس از بروز قحطی سال 570 در اصفهان، برای تحصیل به مسافرت در شهرهای ایران و عراق پرداخت و از سال 577 به دربار شاهان سلجوقی راه یافت. راوندی پس از انقراض سلجوقیان بزرگ، از همدان راهی آسیای صغیر شد و در دربار سلطان غیاث الدین ابوالفتح کیخسرو بن قلیچ ارسلان مورد استقبال قرار گرفت و کتاب خود، «راحة الصدور و آیة السرور فی تاریخ آل سلجوق» را در سال 599 به وی تقدیم کرد و اندکی بعد درگذشت.
نجم الدین، ابوبکر راوندی که در کودکی به زبان عربی تسلط داشت، علوم شرعی و ادبی و همچنین خوش نویسی را نزد دایی های خود آموخت تا آنجا که در هفتاد نوع خط مهارت یافت. تسلط وی بر خوش نویسی، مو جب شد تا علومی را نیز از طریق نسخه نویسی کتاب ها کسب کند. او از سال 570، سفرهای خود را به شهرهای مختلف ایران و عراق برای تحصیل علم آغاز کرد. وی در مدارس عراق به صورت پراکنده و موقت به تحصیل پرداخت.
راوندی بر نثر و شعر مسلط بود و همواره در این باره به ممارست اشتغال داشت و در دربار سلاطین پذیرفته می شد. وی اشعار خود را در کتاب «راحة الصدور و آیة السرور» آورده است.
نجم الدین ابوبکر راوندی، نزد دایی های خود زین الدین و تاج الدین احمد بن محمد بن علی راوندی، مقدمات علوم شرعی و ادبی را آموخت. او شهاب الدین احمد از دوستان دوران تحصیل خویش را گاه، به دلیل فروتنی، به عنوان استاد خود یاد می کند.
نجم الدین ابوبکر راوندی، به عنوان معلم پسران سلیمان شاه بن قلج ارسلان سلجوقی، در دربار حضور داشت.