راهبی
لغت نامه دهخدا
راهبی. [ هَِ ] ( اِخ ) ابوالحسن محمدبن بکربن محمدبن جعفربن راهب بن اسماعیل راهبی فرائضی از مردم نسف بود و از ابویعلی عبدالمؤمن بن خلف و محمدبن طالب و دیگران روایت دارد. و ابوالعباس مستغفری ازو روایت میکند. او به سال 385 هَ. ق. درگذشت. ( از اللباب فی تهذیب الانساب ).
فرهنگ فارسی
مترادف ها
خانقاهی، دیری، راهبی، کشیشی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید