راهبرد فابیان

استراتژی فابیانی ( به انگلیسی: Fabian Strategy ) یک راهبرد نظامی است که در آن از نبردهای از پیش تعیین شده∗ و تهاجم رودررو∗ اجتناب می شود تا در عوض، با کاربست جنگ فرسایشی و غیرمستقیم دشمن را فرسوده کنند. طرفی که این راهبرد را به کار می بَرد، ضمن اجتناب از نبردهای قاطع به زد و خورد جزئی با دشمن می پردازد، تا در پشتیبانی لجستیک وی و روحیه اش خلل ایجاد کند. کاربست این راهبرد نشانگر اینست که زمان به سود طرفی است که این راهبرد را اجرا می کند، امّا در عین حال ممکن است زمانی اتخاذ شود که هیچ گزینه ممکن دیگری پیش رو نباشد.
این راهبرد از نام فابیوس ماکسیموس سرچشمه می گیرد، [ ۱] دیکتاتور جمهوری روم که وظیفه شکست دادن ژنرال برجسته کارتاژی، هانیبال، در جنوب ایتالیا و در خلال دومین جنگ کارتاژ ( ۲۰۱ ق. م - ۲۱۸ق. م ) را عهده دار بود. [ ۲] در آغاز این جنگ، هانیبال در اقدامی متهورانه از رشته کوه های آلپ گذر کرد و از شمال به ایتالیا حمله ور شد. [ ۳] تاحدی به سبب توانمندی های نظامی اش، وی مکرراً می توانست شکست های ویرانگری به رومیان تحمیل کند ــ وی به سرعت دو پیروزی ارزشمند در نبرد تربیا و نبرد دریاچه تراسی منا کسب کرد. [ ۴] [ ۵] پس از این فجایع، رومیان فابیوس ماکسیموس را به عنوان دیکتاتور برگزیدند. ابتکار فابیوس عبارت بود از یک جنگ فرسایشی به واسطهٔ زد و خوردهای مکرر و تحدید توان کارتاژی ها برای یافتن غذا. [ ۶] [ ۷]