راه کارگر

سازمان راه کارگر در سال ۱۳۵۷ در جریان انقلاب بهمن ۱۳۵۷ از جمعی از اعضا و هواداران سابق چریک های فدایی و مجاهدینِ مارکسیست تشکیل شد که در زندان دیدگاه خود را نسبت به مبارزه مسلحانه تغییر داده بودند و مواضع ضد مائوئیستی اختیار کرده بودند. پس از انقلاب ۱۳۵۷، این افراد دور هم جمع شدند و دیدگاه های خود را در نشریه رسمی خود به نام «راه کارگر» منتشر کردند. آن ها در تحلیل خود، جمهوری اسلامی را حکومتی مذهبی – بناپارتیستی می دانستند. به دنبال آن در چهارم تیر ۱۳۵۸ با نام راه کارگر رسماً اعلام موجودیت کردند.
راه کارگر، پیش از تبعید و بین سال های ۱۳۵۸ و ۱۳۶۰، در مخالفت با هر دو جریان اسلامگرایان لیبرال و بنیادگرا نقش کوچکی ایفا کرد. در این مقطع سازمان دچار انشعاب شد و برخی اعضای آن به حزب توده ایران پیوستند. در نیمه دهه ۶۰، سازمان راه کارگر کوشید خلأ ناشی از فروپاشی برخی سازمان ها را با ادغام گروه های کوچک تر و ارائه یک برنامه و سیاست منسجم پر کند، اما از آنجا که کل جنبش به نقطه از کار افتادگی و اضمحلال رسیده بود، به نتیجه نرسید.
در سال ۱۹۸۶ بخشی دو تن از مشاوران کمیته مرکزی از جمله محمد آزادگر و تعدادی از اعضای حزب توده که از شوروی به غرب مهاجرت کرده بودند به راه کارگر پیوستند.
در سال ۱۹۸۷ بخش دیگری از اعضای حزب توده که در شوروی تحت عنوان «بیانیۀ ما» گرد یکدیگر آمده بودند، پس از مهاجرت به غرب، به سازمان راه کارگر پیوستند.
در سال ۱۹۹۶ به هنگام اختلاف نظر دربارۀ موضع گیری در قبال اصلاح طلبان سازمان راه کارگر رسماً از ۴ عضو خود خواست که این سازمان را ترک گویند، چرا که مواضع آن ها در چارچوب مواضع سازمان نمی گنجید. کنگره سال ۲۰۰۳ سازمان راه کارگر با رأی بسیار بالایی از تصمیم خود انتقاد کرد و اخراج این بخشی از اعضا را ناعادلانه نامید و تصمیم گرفته شد رسماً از این افراد معذرت خواهی شود و از آن ها دعوت به همکاری شود.