راه کارگر

گروهی متشکل از کمونیست های وابسته به سازمان چریک های فدایی خلق و مارکسیست های سازمان مجاهدین خلق ایران. این گروه که با پیروزی انقلاب اسلامی از زندان آزاد شده بودند، با یکدیگر ائتلاف کردند و گروه راه کارگر را تشکیل دادند. آنان که در زندان دیدگاه خود را نسبت به مبارزۀ مسلحانه تغییرداده و مواضع ضد مائوئیستی اتخاذ کرده بودند، پس از انقلاب به سازماندهی و طرح دیدگاه های خود در نشریه ای به نام راه کارگر پرداختند. مواضع اصلی این گروه که برخاسته از ایدئولوژی مارکسیست ـ لنینیستی آنان بود، منتقد نظام جمهوری اسلامی به شمار می رفت. راه کارگر بین سال های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ش، در مخالفت با هر دو جناح حکومت یعنی مکتبی های انقلابی ـ مذهبی و لیبرال های اسلامی، نقش کوچکی ایفا کرد. در ۱۳۵۹ دچار انشعاب شد و برخی اعضای آن به حزب توده پیوستند. راه کارگر در میانۀ دهۀ ۱۳۶۰ کوشید جانشین فدائیان خلق شود و دست به ادغام و ائتلاف با گروه های کوچک تر زد، امّا همچون دیگر گروه های اپوزیسیون چپ دچار اضمحلال شد و بیشتر اعضای آن به خارج گریختند.