راه پیمایی مرگ

زندانیان که خود از ماه ها یا سال ها بدرفتاری و گرسنگی ضعیف شده بودند، به اجبار هزاران کیلومتر را در سرما و برف به ایستگاه های قطار طی می کردند؛ سپس در سفرهایی که گاه روزها در واگن قطار بدون غذا و سرپناه طی می شدند به مکان های اسکان جدید فرستاده می شدند؛ و پس از پیده شدن از قطار نیز می بایست مسافت های طولانی را به اردوگاه جدید خود بپیمایند. به آنانی که از دیگر افراد درون گروه عقب یا به روی زمین می افتادند شلیک می شد. بزرگترین این راه پیمایی ها در ژانویه ۱۹۴۵ صوت گرفت؛ نه روز پیش از آنکه ارتش سرخ به اردوگاه آشویتس برسد آلمانی ها ۵۶٬۰۰۰ زندانی اردوگاه را به سوی ایستگاه قطاری در ووجسواف شلانسکی، ۵۶ کیلومتر دورتر، فرستادند تا از آنجا سوار قطار شده و به دیگر اردوگاه ها منتقل شوند. از میان ایشان ۱۵٬۰۰۰ تن جان سالم به در نبردند.