راه های افتخار

در جریان فیلمبرداری، استنلی کوبریک با کریستین کوبریک ( آن زمان کریستین هارلن ) ، که اجرای خوانندگی انتهای فیلم را بر عهده داشت، آشنا شد. او از دومین همسر خود جدا شده بود و با استنلی ازدواج کرد و تا پایان عمر او، یعنی سال ۱۹۹۹، همراه او بود.
اگر چه این فیلم حتی یک نامزدی برای جوایز اسکار ۱۹۵۸ دریافت نکرد، اما نامزد دریافت جوایز بین المللی متعددی شد. آن جوایز و بسیاری از نقدهای مثبت منتقدان فیلم، شهرت رو به رشد کوبریک را بیشتر کرد. این فیلم در بخش بهترین فیلم نامزد جایزه بفتا شد اما به فیلم پل رودخانه کوای شکست خورد. این فیلم همچنین در متاکریتیک بر اساس ۱۸ نقد امتیاز ۹۰ از ۱۰۰ را کسب کرده که نشان دهنده «تحسین جهانی» است.
زمستان ۱۹۱۶ است و ارتش آلمان، درست بیرونِ دروازه های پاریس، مقابل نیروهای فرانسوی در سنگرهایشان، در گِل گیر کرده است. اگرچه تلفات بالا نیست، ولی خاکی هم تسخیر نمی شود. درحالی که فشار از سوی سیاستمدارها بالا گرفته تا به هر ترتیب، پیشرفت هایی در جبههٔ جنگ صورت گیرد، دو ژنرالِ خودمحورِ فرانسوی، برولار ( آدولف منژو ) و میرو ( جرج مَکریدی ) نقشهٔ حمله ای را طرح می ریزند که از همان ابتدا محکوم به شکست است. سرهنگ دَکْس ( کرک داگلاس ) به این فرمان اعتراض می کند، ولی می داند که اعتراضش راه به جایی نمی بَرَد. در شب حمله، دَکس، سروان روژه ( وین موریس ) را به اتفاق گروهبان پاریس ( رالف میکر ) و سرباز وظیفه لوژن ( کن دیبس ) به مأموریت شناسایی می فرستد. روژه که الکل مصرف کرده وحشت می کند و با پرتاب نارنجکی باعث مرگ لوژن می شود. پاریس مصمم است تا این موضوع را گزارش دهد. در روز حمله تلفات و کشتار بسیاری از آتش دفاعی دشمن اتفاق می افتد و نیروهای دَکس، بلافاصله پس از بیرون آمدن از سنگر، به مسلسل بسته می شوند. وقتی آخرین نفرات، گیج و آشفته به سنگرهایشان عقب نشینی می کنند، میرو آن ها را می بیند و فرمان می دهد تا از سوی توپخانه خودی به رویشان آتش گشوده شود. این فرمان ناشنیده گرفته می شود و اجرا نمی شود. اینجاست که میرو فرمان می دهد تا همهٔ نفرات یگان را به خاطر نافرمانی، تیرباران کنند. دَکس از این موضوع تکان خورده، اما ژنرالِ پیر را باید یک جوری آرام کرد. از هر لشکر، سه نفر را به صورت تصادفی انتخاب می کنند تا در دادگاه نظامی محاکمه شوند. در دادگاهی صحرایی، دَکس در جایگاه وکیل مدافع از آن ها در مقابل دادستانی انتقام جو ( ریچارد اندرسون ) دفاع می کند. حکمی که صادر می شود، یک مضحکه است. درحالی که لحظهٔ تیرباران نزدیک می شود، دَکس به این امید که بتواند رأی برولار را تغییر دهد، او را تهدید و ماجرای دستور میرو برای آتش توپخانه به نیروهای خودی را افشا می کند، ولی موفق به تغییر رای نمی شود. نهایتاً سربازان اعدام می شوند، ولی ژنرال برولار، پس از مراسم اعدام، میرو را توبیخ می کند و به دَکس پیشنهادِ سِمَتِ او را می دهد که وی قبول نمی کند و برولار را به فساد متهم می کند. در صحنهٔ آخر، جمعی از سرباران در کافه نشسته اند و دختری آلمانی برایشان آواز می خوانَد. در ابتدا با نگاه هوس آلودی او را می نگرند، اما نهایتاً تحت تأثیر آواز دختر متأثر می شوند.