راه حل نهایی ( به آلمانی: Die Endlösung ) برنامهٔ آلمان نازی برای کشتار جمعی سازمان یافتهٔ یهودیان در طول جنگ جهانی دوم بود که موجب به وقوع پیوستن هولوکاست شد. هاینریش هیملر طراح اصلی آن بود و آدولف هیتلر آن را راه حل نهایی مسئله یهود ( به آلمانی: die Endlösung der Judenfrage ) نامید.
طراحی و تصمیم گیری در مورد این مسئله در سال ۱۹۴۲ در کنفرانس وانزی در عمارتی در نزدیکی برلین اتفاق افتاد و در نهایت منجر به هولوکاست[ ۱] و کشته شدن دو سوم یهودیان اروپا و نود درصد یهودیان لهستان شد. به گفتهٔ تاریخ نویسان تصمیم گیری در مورد مسئلهٔ راه حل نهایی به یکباره اتفاق نیفتاد و نتیجهٔ پیشرفت تدریجی و مداوم بحث ها و مطالعات پیرامون «کشتن تمام یهودیان باقی مانده در دست آلمان نازی» در ۲۵ ماه اول شروع جنگ جهانی دوم بوده است. در سال ۱۹۴۰ پس از سقوط فرانسه آدولف آیشمان پیشنهاد نقل مکان و تبعید یهودیان را به فرانسه به عنوان مستعمره آلمان عنوان کرد. اما این پیشنهاد به دلیل هزینه بالای تدارکات لغو شد. به گفتهٔ رائول هیلبرگ، یک سال بعد واحدهای کشتار سیار و پس از آن قطارهای مرگ که یهودیان را به کمپ های مجهز به سیستم اجرای راه حل نهایی انتقال می داد شروع به کار کردند.
راه حل نهایی نام برنامه نازی ها برای کشتار عمدی و ساختار یافته یهودیان اروپایی بود. این برنامه در واقع آخرین مرحله هولوکاست بود و از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ رخ داد. اگرچه شمار زیادی از یهودیان پیش از شروع «راه حل نهایی» کشته شده بودند، اما اکثریت قریب به اتفاق قربانیان یهودی در این دوره به قتل رسیدند. [ ۲]
اصطلاح «راه حل نهایی» به واژه ای بود که نازی ها برای اشاره به نقشه آنها برای نابودی قوم یهود به کار می بردند. برخی از مورخان استدلال می کنند که تمایل عمومی رهبران آلمان چنین بود که هنگام بحث در مورد راه حل نهایی بسیار مراقب باشند. برای مثال، مارک روزمن می گفت استفاده از چنین به واژه ای در واقع روش عادی آنها برای صحبت در مورد قتل بود. با این حال، جفری هرف چنین استدلال کرده است که نقش تعبیرات در تبلیغات نازی ها در برخی از مواقع اغراق آمیز بوده است، و در واقع رهبران نازی اغلب تهدیدهای مستقیم علیه یهودیان می کردند. به عنوان مثال، هیتلر در طی سخنرانی خود در ۳۰ ژانویه ۱۹۳۹ تهدید به «نابودی نژاد یهودی در اروپا» کرد. از زمان به قدرت رسیدن در ژانویه ۱۹۳۳ تا آغاز جنگ در سپتامبر ۱۹۳۹، آزار و اذیت یهودیان در آلمان توسط نازی ها مبتنی بر ارعاب، مصادره پول و دارایی آنها و تشویق آنها به مهاجرت متمرکز بود. طبق بیانیه سیاست حزب نازی، یهودیان و کولی ها تنها «مردم بیگانه در اروپا» بودند. در ابتدای جنگ، نازی ها به دنبال تغییر محل سکونت کل جمعیت یهودیان بودند. آنها طرح هایی را بررسی کردند تا یهودیان را به مناطق مشخصی در لهستان اشغالی و سیبری بفرستند. آنها حتی به تبعید یهودیان به ماداگاسکار، جزیره ای در قاره آفریقا نیز فکر کردند. اما در نهایت، این طرح ها با پیچیدگی های زیادی همراه بود؛ بنابراین، نازی ها به دنبال راه حل های دیگری برای «مسئله یهود» رفتند. [ ۳] آغاز جنگ و حمله به لهستان، جمعیتی بالغ بر ۳٫۵ میلیون یهودی لهستانی را تحت کنترل نیروهای امنیتی نازی و شوروی قرار داد که این سرآغاز هولوکاست در لهستان بود. در منطقه تحت اشغال آلمان در لهستان، یهودیان مجبور به ورود به صدها محله یهودی نشین موقت شدند.
طراحی و تصمیم گیری در مورد این مسئله در سال ۱۹۴۲ در کنفرانس وانزی در عمارتی در نزدیکی برلین اتفاق افتاد و در نهایت منجر به هولوکاست[ ۱] و کشته شدن دو سوم یهودیان اروپا و نود درصد یهودیان لهستان شد. به گفتهٔ تاریخ نویسان تصمیم گیری در مورد مسئلهٔ راه حل نهایی به یکباره اتفاق نیفتاد و نتیجهٔ پیشرفت تدریجی و مداوم بحث ها و مطالعات پیرامون «کشتن تمام یهودیان باقی مانده در دست آلمان نازی» در ۲۵ ماه اول شروع جنگ جهانی دوم بوده است. در سال ۱۹۴۰ پس از سقوط فرانسه آدولف آیشمان پیشنهاد نقل مکان و تبعید یهودیان را به فرانسه به عنوان مستعمره آلمان عنوان کرد. اما این پیشنهاد به دلیل هزینه بالای تدارکات لغو شد. به گفتهٔ رائول هیلبرگ، یک سال بعد واحدهای کشتار سیار و پس از آن قطارهای مرگ که یهودیان را به کمپ های مجهز به سیستم اجرای راه حل نهایی انتقال می داد شروع به کار کردند.
راه حل نهایی نام برنامه نازی ها برای کشتار عمدی و ساختار یافته یهودیان اروپایی بود. این برنامه در واقع آخرین مرحله هولوکاست بود و از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ رخ داد. اگرچه شمار زیادی از یهودیان پیش از شروع «راه حل نهایی» کشته شده بودند، اما اکثریت قریب به اتفاق قربانیان یهودی در این دوره به قتل رسیدند. [ ۲]
اصطلاح «راه حل نهایی» به واژه ای بود که نازی ها برای اشاره به نقشه آنها برای نابودی قوم یهود به کار می بردند. برخی از مورخان استدلال می کنند که تمایل عمومی رهبران آلمان چنین بود که هنگام بحث در مورد راه حل نهایی بسیار مراقب باشند. برای مثال، مارک روزمن می گفت استفاده از چنین به واژه ای در واقع روش عادی آنها برای صحبت در مورد قتل بود. با این حال، جفری هرف چنین استدلال کرده است که نقش تعبیرات در تبلیغات نازی ها در برخی از مواقع اغراق آمیز بوده است، و در واقع رهبران نازی اغلب تهدیدهای مستقیم علیه یهودیان می کردند. به عنوان مثال، هیتلر در طی سخنرانی خود در ۳۰ ژانویه ۱۹۳۹ تهدید به «نابودی نژاد یهودی در اروپا» کرد. از زمان به قدرت رسیدن در ژانویه ۱۹۳۳ تا آغاز جنگ در سپتامبر ۱۹۳۹، آزار و اذیت یهودیان در آلمان توسط نازی ها مبتنی بر ارعاب، مصادره پول و دارایی آنها و تشویق آنها به مهاجرت متمرکز بود. طبق بیانیه سیاست حزب نازی، یهودیان و کولی ها تنها «مردم بیگانه در اروپا» بودند. در ابتدای جنگ، نازی ها به دنبال تغییر محل سکونت کل جمعیت یهودیان بودند. آنها طرح هایی را بررسی کردند تا یهودیان را به مناطق مشخصی در لهستان اشغالی و سیبری بفرستند. آنها حتی به تبعید یهودیان به ماداگاسکار، جزیره ای در قاره آفریقا نیز فکر کردند. اما در نهایت، این طرح ها با پیچیدگی های زیادی همراه بود؛ بنابراین، نازی ها به دنبال راه حل های دیگری برای «مسئله یهود» رفتند. [ ۳] آغاز جنگ و حمله به لهستان، جمعیتی بالغ بر ۳٫۵ میلیون یهودی لهستانی را تحت کنترل نیروهای امنیتی نازی و شوروی قرار داد که این سرآغاز هولوکاست در لهستان بود. در منطقه تحت اشغال آلمان در لهستان، یهودیان مجبور به ورود به صدها محله یهودی نشین موقت شدند.
wiki: راه حل نهایی
راه حل نهایی (فیلم ۲۰۰۱). «راه حل نهایی» ( انگلیسی: Final Solution ( 2001 film ) ) یک فیلم است. از بازیگران آن می توان به لانگلی کرک وود اشاره کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
wiki: راه حل نهایی (فیلم ۲۰۰۱)