راه اهن زیرزمینی معکوس

راه آهن زیرزمینی معکوس. راه آهن زیرزمینی معکوس نامی است که به شکل طعنه آمیز به رویه ای درقبل از جنگ داخلی آمریکا داده می شد که به ربودن برده های فراری در ایالات آزاد و حتی سیاه پوستان آزاد و انتقال آنها به ایالت های برده دار، فروش آنها به عنوان برده، یا گهگاه گرفتن پاداش به خاطر بازگشت فراری ها اشاره دارد. کسانی که از این اصطلاح استفاده می کردند طرفدار برده داری بودند و از «راه آهن زیرزمینی» که به بردگان کمک می کرد تا فرار کنند، خشمگین بودند. همچنین «راه آهن زیرزمینی معکوس» حوادثی داشت اما به طور شبکه ای نبود و فعالیت های آن همیشه به صورت مخفیانه انجام نمی شد. نجات سیاه پوستانی که ربوده شده بودند، غیرعادی بود.
سه روش آدم ربایی به کار گرفته می شد: آدم ربایی فیزیکی، اغوا ( ربودن از طریق حیله ) سیاه پوستان آزاد و دستگیری فراریان. [ ۱] راه آهن زیرزمینی معکوس به مدت ۸۵ سال از سال ۱۷۸۰ تا ۱۸۶۵ فعالیت کرد. این نام اشاره ای به راه آهن زیرزمینی است، شبکه ای غیررسمی از ابولیشنیزم در ایالات متحده و کسانی که به برده های فراری برای آزادی کمک می کردند، عموماً در کانادا و همچنین در مکزیک[ ۲] که برده داری در آنجا لغو شده بود.
آمریکایی های آفریقایی تبار آزاد اغلب از جنوبی ترین ایالت های آزاد، در امتداد مرزهای ایالت های برده دار دلاور، مریلند، کنتاکی و میسوری ربوده می شدند، اما آدم ربایی در ایالت های شمالی تر، مانند نیویورک، پنسیلوانیا و ایلینویز نیز رواج داشت. و همچنین دربرخی از ایالت های جنوبی که تمایل به لغو قانون داشتند مانند تنسی.
سیاه پوستان آزاد در نیویورک و فیلادلفیا به ویژه در برابر آدم ربایی آسیب پذیر بودند. در نیویورک، باندی به نام «پرنده های سیاه» به طور منظم مردان، زنان و کودکان را سرکشی می کردند که گهگاه با حمایت و مشارکت پلیس و مقامات شهری اینکار را انجام می دادند. [ ۳] در فیلادلفیا، روزنامه های سیاه پوست اغلب آگهی هایی برای کودکان گمشده منتشر می کردند، از جمله یکی از این آگهی ها برای دختر ۱۴ ساله سردبیر روزنامه بود. [ ۴] کودکان به ویژه در معرض آدم ربایی بودند. در یک دوره دو ساله، حداقل صد کودک تنها در فیلادلفیا ربوده شدند. [ ۵]
از سال ۱۸۱۱ تا ۱۸۲۹، مارتا «پتی» کانن رهبر گروهی بود که برده ها و سیاه پوستان آزاد را از شبه جزیره دلماروا در دلاور، مریلند، ویرجینیا وخلیج چساپیک می دزدید و آنها را به صاحبان مزارع در مناطق جنوبی تر می فروخت. او برای چهار قتل در سال ۱۸۲۹ متهم شد و در حالی که در انتظار محاکمه بود، در زندان درگذشت. ظاهراً خودکشی از طریق مسمومیت با آرسنیک بود.