رانندگان فرمول یک اهل آرژانتین. تاکنون ۲۵ رانندهٔ فرمول یک اهل آرژانتین در مسابقات جهانی فرمول یک شرکت کرده اند. خوان مانوئل فانخیو، برندهٔ ۵ عنوان قهرمانی رانندگان جهان، که به عنوان یکی از برترین رانندگان تمام دوران شناخته می شود و علاوه بر کسب پنج عنوان قهرمانی در هشت فصل نخست از برگزاری مسابقات جهانی، دو بار نیز در جایگاه دوم قرار گرفت، از جملهٔ این رانندگان بوده است.
خوان مانوئل فانخیو تنها رانندهٔ اهل آرژانتین است که به مقام قهرمانی جهان دست یافته است؛ اما تعداد پنج قهرمانی او با مجموع تعداد قهرمانی های کسب شده توسط رانندگان اهل کشورهای دیگر به جز سه کشور برابر است. [ ۱] تنها دو رانندهٔ آرژانتینی دیگر موفق به کسب پیروزی در یک مسابقه از سری مسابقات قهرمانی فرمول یک شده اند که شامل خوزه فریلان گونزالز و کارلوس روتمان می شوند. ۲۲ رانندهٔ آرژانتینی دیگر نیز در آخر هفته های مسابقات با یک خودروی فرمول یک رانندگی کرده اند، و بسیاری از آن ها تنها در یک مسابقه حضور داشته اند یا موفق نشده اند حداقل یک مسابقه را به پایان برسانند. [ ۲]
در حال حاضر هیچ رانندهٔ آرژانتینی در مسابقات فرمول یک حضور ندارد و آخرین رانندهٔ اهل این کشور گستون ماچاکین بوده است[ ۳] که در فصل ۲۰۰۰ با تیم میناردی و در اوایل فصل ۲۰۰۱ با تیم پروست در مسابقات شرکت کرد.
خوان مانوئل فانخیو در نزدیک به نیمی از مسابقاتی که شروع کرد، به پیروزی رسید. بعضی اوقات از پیروزی او در جایزه بزرگ آلمان ۱۹۵۷ در نوربورگ رینگ به عنوان یکی از برترین رانندگی ها در تاریخ این ورزش یاد می شود. در یک نظرسنجی با موضوع رانندگان که توسط اتواسپورت انجام شد، شرکت کنندگان فانخیو را پس از میشائیل شوماخر و آیرتون سنا به عنوان سومین رانندهٔ برتر در تاریخ فرمول یک انتخاب کردند. [ ۴] رکورد تعداد عنوان های قهرمانی کسب شده تا ۴۶ سال با پنج عنوان قهرمانی در اختیار فانخیو بود؛ تا اینکه سرانجام این رکورد توسط شوماخر شکسته شد. با این حال، فانخیو همچنان دارندهٔ چندین رکورد دیگر، از جمله بالاترین درصد پیروزی در مسابقه ها ( ۴۶٪ – ۲۴ پیروزی در ۵۲ مسابقه ) است. [ ۳] [ ۵] او با کسب آخرین مقام قهرمانی خود در سن ۴۶ سالگی، همچنان مسن ترین قهرمان جهان در تاریخ فرمول یک محسوب می شود. [ ۵] فانخیو در نخستین فصل از مسابقات قهرمانی فرمول یک جهان در سال ۱۹۵۰ برای آلفا رومئو رانندگی کرد. او با کسب پیروزی در سه مسابقه از شش مسابقه ای که در آن ها شرکت کرد، در رده بندی قهرمانی پس از هم تیمی خود جوزپه فارینا در ردهٔ دوم قرار گرفت. او در هفت مسابقهٔ فصل ۱۹۵۱ در پنج مسابقه بر روی سکو رفت تا نخستین عنوان قهرمانی جهان خود را کسب کند؛ اما پس از شکستن گردنش در مونتزا، به ناچار از شرکت در مسابقات فصل ۱۹۵۲ بازماند. او در سال ۱۹۵۳ با تیم مازراتی به فرمول یک برگشت و از ۸ گراند پری، تنها در یکی از آن ها برنده شد و پس از آلبرتو اسکاری جایگاه دوم رده بندی قهرمانی رانندگان را کسب کرد. فانخیو در چهار فصل بعدی به موفقیت های زیادی دست یافت که برای سالیان زیادی دست نیافتنی بودند. او در طول این چهار فصل و از میان ۲۸ مسابقه، در ۱۷ مسابقه پیروز شد و هر چهار عنوان قهرمانی جهان را از آن خود کرد. او پس از حضور در دو مسابقه از فصل ۱۹۵۸، از شرکت در مسابقات فرمول یک بازنشسته شد. [ ۶] در حالی که برخی رکوردهای او شکسته شده اند، اما آیرتون سنا در مورد فانخیو گفته است: «حتی اگر من یا شخص دیگری بتوانیم به رکوردهای او برسیم یا آن ها را بشکنیم، باز هم این ها با دستاوردهای او قابل مقایسه نیستند». [ ۶] [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخوان مانوئل فانخیو تنها رانندهٔ اهل آرژانتین است که به مقام قهرمانی جهان دست یافته است؛ اما تعداد پنج قهرمانی او با مجموع تعداد قهرمانی های کسب شده توسط رانندگان اهل کشورهای دیگر به جز سه کشور برابر است. [ ۱] تنها دو رانندهٔ آرژانتینی دیگر موفق به کسب پیروزی در یک مسابقه از سری مسابقات قهرمانی فرمول یک شده اند که شامل خوزه فریلان گونزالز و کارلوس روتمان می شوند. ۲۲ رانندهٔ آرژانتینی دیگر نیز در آخر هفته های مسابقات با یک خودروی فرمول یک رانندگی کرده اند، و بسیاری از آن ها تنها در یک مسابقه حضور داشته اند یا موفق نشده اند حداقل یک مسابقه را به پایان برسانند. [ ۲]
در حال حاضر هیچ رانندهٔ آرژانتینی در مسابقات فرمول یک حضور ندارد و آخرین رانندهٔ اهل این کشور گستون ماچاکین بوده است[ ۳] که در فصل ۲۰۰۰ با تیم میناردی و در اوایل فصل ۲۰۰۱ با تیم پروست در مسابقات شرکت کرد.
خوان مانوئل فانخیو در نزدیک به نیمی از مسابقاتی که شروع کرد، به پیروزی رسید. بعضی اوقات از پیروزی او در جایزه بزرگ آلمان ۱۹۵۷ در نوربورگ رینگ به عنوان یکی از برترین رانندگی ها در تاریخ این ورزش یاد می شود. در یک نظرسنجی با موضوع رانندگان که توسط اتواسپورت انجام شد، شرکت کنندگان فانخیو را پس از میشائیل شوماخر و آیرتون سنا به عنوان سومین رانندهٔ برتر در تاریخ فرمول یک انتخاب کردند. [ ۴] رکورد تعداد عنوان های قهرمانی کسب شده تا ۴۶ سال با پنج عنوان قهرمانی در اختیار فانخیو بود؛ تا اینکه سرانجام این رکورد توسط شوماخر شکسته شد. با این حال، فانخیو همچنان دارندهٔ چندین رکورد دیگر، از جمله بالاترین درصد پیروزی در مسابقه ها ( ۴۶٪ – ۲۴ پیروزی در ۵۲ مسابقه ) است. [ ۳] [ ۵] او با کسب آخرین مقام قهرمانی خود در سن ۴۶ سالگی، همچنان مسن ترین قهرمان جهان در تاریخ فرمول یک محسوب می شود. [ ۵] فانخیو در نخستین فصل از مسابقات قهرمانی فرمول یک جهان در سال ۱۹۵۰ برای آلفا رومئو رانندگی کرد. او با کسب پیروزی در سه مسابقه از شش مسابقه ای که در آن ها شرکت کرد، در رده بندی قهرمانی پس از هم تیمی خود جوزپه فارینا در ردهٔ دوم قرار گرفت. او در هفت مسابقهٔ فصل ۱۹۵۱ در پنج مسابقه بر روی سکو رفت تا نخستین عنوان قهرمانی جهان خود را کسب کند؛ اما پس از شکستن گردنش در مونتزا، به ناچار از شرکت در مسابقات فصل ۱۹۵۲ بازماند. او در سال ۱۹۵۳ با تیم مازراتی به فرمول یک برگشت و از ۸ گراند پری، تنها در یکی از آن ها برنده شد و پس از آلبرتو اسکاری جایگاه دوم رده بندی قهرمانی رانندگان را کسب کرد. فانخیو در چهار فصل بعدی به موفقیت های زیادی دست یافت که برای سالیان زیادی دست نیافتنی بودند. او در طول این چهار فصل و از میان ۲۸ مسابقه، در ۱۷ مسابقه پیروز شد و هر چهار عنوان قهرمانی جهان را از آن خود کرد. او پس از حضور در دو مسابقه از فصل ۱۹۵۸، از شرکت در مسابقات فرمول یک بازنشسته شد. [ ۶] در حالی که برخی رکوردهای او شکسته شده اند، اما آیرتون سنا در مورد فانخیو گفته است: «حتی اگر من یا شخص دیگری بتوانیم به رکوردهای او برسیم یا آن ها را بشکنیم، باز هم این ها با دستاوردهای او قابل مقایسه نیستند». [ ۶] [ ۷]
