تاکنون ۱۶ رانندهٔ فرمول یک اهل اتریش در مسابقات جهانی فرمول یک شرکت کرده اند که دو نفر از آن ها برندهٔ عنوان رانندهٔ قهرمان جهان هستند. سه رانندهٔ اتریشی در زمان شرکت در مسابقات این ورزش کشته شده اند؛ تنها کشوری که نسبت به اتریش رانندگان بیشتری را در این مسابقات از دست داده، کشور بریتانیا است. بسیاری از رانندگان دیگر نیز به هنگام رقابت دچار صدمات شدید شده اند و برخی از آن ها تصادف هایی داشته اند که به فعالیت حرفه ای آن ها در فرمول یک پایان داده است.
دو رانندهٔ اتریشی تاکنون موفق به کسب عنوان قهرمانی رانندگان جهان شده اند. نیکی لائودا در فصل های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۷ با تیم فراری به این مقام دست یافت و در فصل ۱۹۷۶ نیز در ردهٔ دوم قهرمانی فصل قرار گرفت. او در سال ۱۹۸۴ تنها با اختلاف نیم امتیاز با آلن پروست، هم تیمی خود در تیم مک لارن، برای بار سوم قهرمان جهان شد. [ ۱] جوهن رایندت که در سال ۱۹۷۰ عنوان قهرمانی جهان را کسب کرد، تنها راننده ای است که پس از مرگ به این مقام دست یافت. او در مرحلهٔ تمرین جایزه بزرگ ایتالیا در یک تصادف رانندگی کشته شد. [ ۲]
گرهارد برگر تنها رانندهٔ اتریشی دیگری است که موفق به کسب پیروزی در مسابقات فرمول یک شده است. او در میان ۲۱۰ مسابقه، در ۱۰ مسابقه برنده شده است. [ ۳] او نسبت به رانندگان اتریشی دیگر، در تعداد گراند پری های بیشتری حضور داشته و یکی از معدود رانندگان فرمول یک است که در بیش از ۲۰۰ رویداد شرکت کرده است. [ ۴]
در حال حاضر هیچ رانندهٔ اتریشی در مسابقات فرمول یک حضور ندارد. [ ۵] کریستیان کلین آخرین رانندهٔ اهل اتریش بوده است که آخرین بار در فصل ۲۰۱۰ با تیم اچ آرتی در مسابقات حضور یافت. او در این فصل و در دورهٔ بیماری ساکون یاماموتو به عنوان رانندهٔ جایگزین در سه مسابقه شرکت کرد. کلین پیش از این و در فصل ۲۰۰۴ برای تیم جگوار رانندگی کرده بود و تا زمان خریداری تیم جگوار توسط رد بول به همکاری خود با این تیم ادامه داد و سپس در پایان فصل ۲۰۰۶ تیم را ترک کرد. [ ۶]
نیکی لائودا برای پرداخت هزینهٔ صندلی رانندگی خود در تیم مارچ برای فصل ۱۹۷۱، یک وام بانکی را که توسط بیمهٔ عمر او پشتیبانی می شد، دریافت کرد. او در سال ۱۹۷۳ نیز یک صندلی را در تیم بی آرام از آن خود کرد، اما روند صعودی بدهی های او همچنان ادامه داشت. هم تیمی او کلی رگاتزونی برای فصل بعدی به فراری منتقل شد و انزو فراری را متقاعد کرد تا مبلغ لازم برای فسخ قرارداد لائودا با بی آرام را پرداخت کند. به این ترتیب مسیر حرفهٔ او تغییر کرد و در فصل ۱۹۷۴ با دو پیروزی در مسابقه ها، در پایان فصل در ردهٔ چهارم قهرمانی قرار گرفت. پنج پیروزی که او در فصل ۱۹۷۵ کسب کرد، به او کمک کرد تا نخستین عنوان قهرمانی جهان خود را بدست آورد. در فصل بعدی نیز به نظر می رسید که او توانایی کسب دوبارهٔ این عنوان را دارد، اما بواسطهٔ یک تصادف مرگبار در نوربورگ رینگ به حاشیه رانده شد. با وجود سوختگی های درجه اول در سر و دست ها، از دست دادن نصف یکی از گوش ها و شکستن تعدادی از استخوان هایش، لائودا تنها پس از شش هفته به مسابقات برگشت و در این مدت تنها دو مسابقه را از دست داد. [ ۱] [ ۷] جکی استوارت این بازگشت لائودا را با عنوان شجاعانه ترین بازگشت در تاریخ این ورزش توصیف کرده است. [ ۷] در فصل ۱۹۷۷، لائودا از میان ۱۴ مسابقه ای که آغاز کرد، در ۱۰ مسابقه بر روی سکو رفت و برای دومین بار قهرمان جهان شد. او سپس فراری را به مقصد تیم برابهام ترک کرد و در فصل ۱۹۷۸ در دو مسابقه پیروز شد، اما تنها ۷ مسابقه از ۱۶ مسابقه را به پایان رساند. سال بعدی برای لائودا چندان موفقیت آمیز نبود و او تنها در دو مسابقه موفق شد از خط پایان عبور کند. این موضوع در نهایت او را به سمت بازنشستگی از این ورزش هدایت کرد. با این حال، غیبت او در مسابقات چندان طول نکشید و او در فصل ۱۹۸۲ به عنوان رانندهٔ تیم مک لارن دوباره به مسابقات برگشت. او به مدت چهار سال برای این تیم مسابقه داد، در پنج مسابقه پیروز شد و سومین عنوان قهرمانی رانندگان خود را نیز در سال ۱۹۸۴ کسب کرد. او در نهایت در پایان فصل ۱۹۸۵ دوباره و این بار به طور دائمی از مسابقات فرمول یک بازنشست شد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدو رانندهٔ اتریشی تاکنون موفق به کسب عنوان قهرمانی رانندگان جهان شده اند. نیکی لائودا در فصل های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۷ با تیم فراری به این مقام دست یافت و در فصل ۱۹۷۶ نیز در ردهٔ دوم قهرمانی فصل قرار گرفت. او در سال ۱۹۸۴ تنها با اختلاف نیم امتیاز با آلن پروست، هم تیمی خود در تیم مک لارن، برای بار سوم قهرمان جهان شد. [ ۱] جوهن رایندت که در سال ۱۹۷۰ عنوان قهرمانی جهان را کسب کرد، تنها راننده ای است که پس از مرگ به این مقام دست یافت. او در مرحلهٔ تمرین جایزه بزرگ ایتالیا در یک تصادف رانندگی کشته شد. [ ۲]
گرهارد برگر تنها رانندهٔ اتریشی دیگری است که موفق به کسب پیروزی در مسابقات فرمول یک شده است. او در میان ۲۱۰ مسابقه، در ۱۰ مسابقه برنده شده است. [ ۳] او نسبت به رانندگان اتریشی دیگر، در تعداد گراند پری های بیشتری حضور داشته و یکی از معدود رانندگان فرمول یک است که در بیش از ۲۰۰ رویداد شرکت کرده است. [ ۴]
در حال حاضر هیچ رانندهٔ اتریشی در مسابقات فرمول یک حضور ندارد. [ ۵] کریستیان کلین آخرین رانندهٔ اهل اتریش بوده است که آخرین بار در فصل ۲۰۱۰ با تیم اچ آرتی در مسابقات حضور یافت. او در این فصل و در دورهٔ بیماری ساکون یاماموتو به عنوان رانندهٔ جایگزین در سه مسابقه شرکت کرد. کلین پیش از این و در فصل ۲۰۰۴ برای تیم جگوار رانندگی کرده بود و تا زمان خریداری تیم جگوار توسط رد بول به همکاری خود با این تیم ادامه داد و سپس در پایان فصل ۲۰۰۶ تیم را ترک کرد. [ ۶]
نیکی لائودا برای پرداخت هزینهٔ صندلی رانندگی خود در تیم مارچ برای فصل ۱۹۷۱، یک وام بانکی را که توسط بیمهٔ عمر او پشتیبانی می شد، دریافت کرد. او در سال ۱۹۷۳ نیز یک صندلی را در تیم بی آرام از آن خود کرد، اما روند صعودی بدهی های او همچنان ادامه داشت. هم تیمی او کلی رگاتزونی برای فصل بعدی به فراری منتقل شد و انزو فراری را متقاعد کرد تا مبلغ لازم برای فسخ قرارداد لائودا با بی آرام را پرداخت کند. به این ترتیب مسیر حرفهٔ او تغییر کرد و در فصل ۱۹۷۴ با دو پیروزی در مسابقه ها، در پایان فصل در ردهٔ چهارم قهرمانی قرار گرفت. پنج پیروزی که او در فصل ۱۹۷۵ کسب کرد، به او کمک کرد تا نخستین عنوان قهرمانی جهان خود را بدست آورد. در فصل بعدی نیز به نظر می رسید که او توانایی کسب دوبارهٔ این عنوان را دارد، اما بواسطهٔ یک تصادف مرگبار در نوربورگ رینگ به حاشیه رانده شد. با وجود سوختگی های درجه اول در سر و دست ها، از دست دادن نصف یکی از گوش ها و شکستن تعدادی از استخوان هایش، لائودا تنها پس از شش هفته به مسابقات برگشت و در این مدت تنها دو مسابقه را از دست داد. [ ۱] [ ۷] جکی استوارت این بازگشت لائودا را با عنوان شجاعانه ترین بازگشت در تاریخ این ورزش توصیف کرده است. [ ۷] در فصل ۱۹۷۷، لائودا از میان ۱۴ مسابقه ای که آغاز کرد، در ۱۰ مسابقه بر روی سکو رفت و برای دومین بار قهرمان جهان شد. او سپس فراری را به مقصد تیم برابهام ترک کرد و در فصل ۱۹۷۸ در دو مسابقه پیروز شد، اما تنها ۷ مسابقه از ۱۶ مسابقه را به پایان رساند. سال بعدی برای لائودا چندان موفقیت آمیز نبود و او تنها در دو مسابقه موفق شد از خط پایان عبور کند. این موضوع در نهایت او را به سمت بازنشستگی از این ورزش هدایت کرد. با این حال، غیبت او در مسابقات چندان طول نکشید و او در فصل ۱۹۸۲ به عنوان رانندهٔ تیم مک لارن دوباره به مسابقات برگشت. او به مدت چهار سال برای این تیم مسابقه داد، در پنج مسابقه پیروز شد و سومین عنوان قهرمانی رانندگان خود را نیز در سال ۱۹۸۴ کسب کرد. او در نهایت در پایان فصل ۱۹۸۵ دوباره و این بار به طور دائمی از مسابقات فرمول یک بازنشست شد. [ ۱]
