راندگی اصلی زاگرس که گسل اصلی معکوس زاگرس نیز نامیده می شود، یکی از گسل های بنیادین ایران و بخش اصلی گسل سراسری زاگرس است. راندگی اصلی زاگرس با راستای شمال باختری - جنوب خاوری و سازوکار فشاری، بر زمین درز میان پهنهٔ سنندج - سیرجان در شمال خاوری و زاگرس بلند در جنوب باختری منطبق است. این گسل مرز شمالی پهنه زاگرس بلند یا زاگرس مرتفع به شمار می رود و این پهنه را از پهنه سنندج - سیرجان جدا می سازد.
... [مشاهده متن کامل]
بر پایه تقسیم بندی های ساختمانی زمین شناسی ایران، پهنه زاگرس بلند با پهنای متوسط ۸۰ کیلومتر در میان دو پهنه زمین شناختی سنندج - سیرجان در شمال و پهنه زاگرس چین خورده در جنوب قرار دارد و بلندترین بخش های رشته کوه زاگرس را در خود جای داده است. راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس بزرگ است که مرز شمالی پهنه زاگرس بلند به شمار می رود و این پهنه را از پهنه سنندج - سیرجان جدا می کند. گسل زاگرس بلند نیز مرز جنوبی پهنه زاگرس بلند محسوب می شود و این پهنه را از زاگرس چین خورده جدا می سازد.
زمین شناسان راندگی اصلی زاگرس را به دو بخش قسمت می کنند. بخش اول تا شرق حاجی آباد در استان هرمزگان کشیده شده و دارای راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N130E ) و شیب به سمت شمال شرقی است. بخش دوم راندگی اصلی زاگرس با نام های خط عمان، گسل زندان و گسل میناب نیز نامیده می شود. این بخش با طول حدود ۲۵۰ کیلومتر و راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N170E ) از حاجی آباد به سمت جنوب ادامه می یابد و شیب آن به سمت شرق و شمال شرقی است.
راندگی اصلی زاگرس از نوع گسل های راندگی - فشاری است و نقش چشم گیری بر لرزه خیزی ایران دارد. بر اساس مطالعه برو و ریکو ( ۱۹۷۱ ) ، راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس کم شیب است که بخش اصلی گسل سراسری زاگرس را تشکیل داده و قدمت بیشتری دارد. جابه جایی افقی این گسل حدود ۴۰ کیلومتر است. بخش جدیدتر گسل سراسری زاگرس، گسل اصلی عهد حاضر یا گسل جوان زاگرس نام دارد. این روراندگی، زاویه قائم دارد و راستگرد است. و در اصل مجموعه ای از چندین قطعه گسل کوچکتر در امتداد یکدیگر است.
... [مشاهده متن کامل]
بر پایه تقسیم بندی های ساختمانی زمین شناسی ایران، پهنه زاگرس بلند با پهنای متوسط ۸۰ کیلومتر در میان دو پهنه زمین شناختی سنندج - سیرجان در شمال و پهنه زاگرس چین خورده در جنوب قرار دارد و بلندترین بخش های رشته کوه زاگرس را در خود جای داده است. راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس بزرگ است که مرز شمالی پهنه زاگرس بلند به شمار می رود و این پهنه را از پهنه سنندج - سیرجان جدا می کند. گسل زاگرس بلند نیز مرز جنوبی پهنه زاگرس بلند محسوب می شود و این پهنه را از زاگرس چین خورده جدا می سازد.
زمین شناسان راندگی اصلی زاگرس را به دو بخش قسمت می کنند. بخش اول تا شرق حاجی آباد در استان هرمزگان کشیده شده و دارای راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N130E ) و شیب به سمت شمال شرقی است. بخش دوم راندگی اصلی زاگرس با نام های خط عمان، گسل زندان و گسل میناب نیز نامیده می شود. این بخش با طول حدود ۲۵۰ کیلومتر و راستای شمال غربی – جنوب شرقی ( N170E ) از حاجی آباد به سمت جنوب ادامه می یابد و شیب آن به سمت شرق و شمال شرقی است.
راندگی اصلی زاگرس از نوع گسل های راندگی - فشاری است و نقش چشم گیری بر لرزه خیزی ایران دارد. بر اساس مطالعه برو و ریکو ( ۱۹۷۱ ) ، راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس کم شیب است که بخش اصلی گسل سراسری زاگرس را تشکیل داده و قدمت بیشتری دارد. جابه جایی افقی این گسل حدود ۴۰ کیلومتر است. بخش جدیدتر گسل سراسری زاگرس، گسل اصلی عهد حاضر یا گسل جوان زاگرس نام دارد. این روراندگی، زاویه قائم دارد و راستگرد است. و در اصل مجموعه ای از چندین قطعه گسل کوچکتر در امتداد یکدیگر است.
