راندن با کسی یا با گروهی

فردوسی.
برو سرکشان آفرین خواندند
سوی شاه با او همی راندند.
فردوسی.
همه شب همی راند خود با گروه
چو خورشید تابان برآمد ز کوه.
فردوسی.
سپهبد همی راند با او براه
بدید آنکه تازه نبد روی شاه.
فردوسی.
شه چون ورق صلاح او خواند
با حاجب خاص سوی او راند.
نظامی.
اندر آن ساعت که بر پشت صبا بندند زین
با سلیمان چون برانم من که مورم مرکب است.
حافظ.