رامهر مزی
/rAmhormozi/
لغت نامه دهخدا
رامهرمزی. [ م ِ هَُ م ُ ] ( اِخ ) ابومحمد حسن بن عبدالرحمان بن خلاد قاضی خوزستان که از احمدبن حمادبن سفیان روایت دارد و تا سال 370 هَ. ق. زنده بود. ( از اللباب فی تهذیب الانساب ).و رجوع به ابن خلاد رامهرمزی در همین لغت نامه شود.
رامهرمزی. [ م ِ هَُ م ُ ] ( اِخ ) مزدک بن شهریار ناخدای رامهرمزی ، صاحب کتاب «عجائب الهند» که در اوایل سده چهارم هَ. ق. تألیف یافته و بسال 1886 م. در چاپخانه لیدن با ترجمه فرانسه چاپ شده است. رجوع به مزدیسنا، ذیل ص 434 شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید