رامان، چانْدراسِکارا وِنْکاتا (۱۸۸۸ـ۱۹۷۰)(Raman, Chandrasekhara Venkata)
رامان، چانْدراسِکارا وِنْکاتا
فیزیک دان هندی که به سبب کشف اثری که با نام اثر رامان شناخته می شود (۱۹۲۸)، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۳۰ دست یافت. این اثر دربارۀ پراکندگی نورتک فام (تک طول موج) هنگام گُذار از مادۀ شفاف است. طیف های تولید شدۀ رامان را برای کسب اطلاعات از ساختار مولکول ها به کار می برند. رامان در تریچینوپُلی، واقع در مَدرَس، چنای فعلی، زاده شد و در مَدرَس درس خواند. در سمت حسابدار، در کلکته وارد خدمات دولتی شد و به شکل خصوصی به مطالعه ادامه داد. تحقیقاتی در زمینۀ ارتعاش صوت و نظریۀ آلات موسیقی و پراش انجام داد و همین امر سبب شد در دانشگاه کلکته به مقام استادی فیزیک برسد (۱۹۱۷ـ۱۹۳۳). از ۱۹۴۸ به بعد، مدیر مؤسسۀ پژوهشی رامان بود. این مؤسسه را دولت در بنگلور برای او ساخت. در ۱۹۲۹، لقب سِر گرفت. در ۱۹۲۱، نشان داد که رنگ آبی دریا براثر پراکندگی نور در مولکول های آب ایجاد می شود و با ادامۀ تحقیق در زمینۀ پراکندگی نور به اثر رامان دست یافت. این اثر ناشی از حرکت داخلی نوسانی و دورانی مولکول ها هنگام رویارویی با فوتون های نور است. برخورد فوتون ها و مولکول ها ممکن است به جذب و دفع انرژی منجر شود. به این ترتیب، پراکندگی رامان اطلاعاتی دقیق از حرکت و شکل مولکول ها به دست می دهد. پژوهش های دیگر رامان عبارت اند از اثرات امواج صوتی بر پراکندگی نور (۱۹۳۵ـ۱۹۳۶)، ارتعاش اتم ها در بلورها (دهۀ ۱۹۴۰)، مطالعات نورشناختی جواهراتی مانند الماس و کانی ها (دهۀ ۱۹۵۰)، و مطالعاتی در فیزیولوژی بینایی رنگ در انسان (دهۀ ۱۹۶۰).
رامان، چانْدراسِکارا وِنْکاتا
فیزیک دان هندی که به سبب کشف اثری که با نام اثر رامان شناخته می شود (۱۹۲۸)، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۳۰ دست یافت. این اثر دربارۀ پراکندگی نورتک فام (تک طول موج) هنگام گُذار از مادۀ شفاف است. طیف های تولید شدۀ رامان را برای کسب اطلاعات از ساختار مولکول ها به کار می برند. رامان در تریچینوپُلی، واقع در مَدرَس، چنای فعلی، زاده شد و در مَدرَس درس خواند. در سمت حسابدار، در کلکته وارد خدمات دولتی شد و به شکل خصوصی به مطالعه ادامه داد. تحقیقاتی در زمینۀ ارتعاش صوت و نظریۀ آلات موسیقی و پراش انجام داد و همین امر سبب شد در دانشگاه کلکته به مقام استادی فیزیک برسد (۱۹۱۷ـ۱۹۳۳). از ۱۹۴۸ به بعد، مدیر مؤسسۀ پژوهشی رامان بود. این مؤسسه را دولت در بنگلور برای او ساخت. در ۱۹۲۹، لقب سِر گرفت. در ۱۹۲۱، نشان داد که رنگ آبی دریا براثر پراکندگی نور در مولکول های آب ایجاد می شود و با ادامۀ تحقیق در زمینۀ پراکندگی نور به اثر رامان دست یافت. این اثر ناشی از حرکت داخلی نوسانی و دورانی مولکول ها هنگام رویارویی با فوتون های نور است. برخورد فوتون ها و مولکول ها ممکن است به جذب و دفع انرژی منجر شود. به این ترتیب، پراکندگی رامان اطلاعاتی دقیق از حرکت و شکل مولکول ها به دست می دهد. پژوهش های دیگر رامان عبارت اند از اثرات امواج صوتی بر پراکندگی نور (۱۹۳۵ـ۱۹۳۶)، ارتعاش اتم ها در بلورها (دهۀ ۱۹۴۰)، مطالعات نورشناختی جواهراتی مانند الماس و کانی ها (دهۀ ۱۹۵۰)، و مطالعاتی در فیزیولوژی بینایی رنگ در انسان (دهۀ ۱۹۶۰).