رام کردن زن سرکش

رام کردن زن سرکش ( به انگلیسی: The Taming of the Shrew ) نمایشنامه ای کمدی اثر ویلیام شکسپیر است که در حدود سال های ۱۵۹۷–۱۵۹۴ نوشته شده است. بسیاری از منتقدان رام کردن زن سرکش را جنسیت زده، زن ستیز، وحشیانه و زننده می خوانند. کارگردانان امروزی برای آنکه نمایش را به سلیقه مخاطبان امروزی نزدیک کنند و از وجه مردسالارانه آن بکاهند، بسیار تلاش می کنند. جورج برنارد شاو در مورد رام کردن زن سرکش می گوید: ( ( هیچ مردی نیست که شعور احساسی داشته باشد و در حضور زنی به تماشا این نمایش بنشیند و از آن تصویر خداگونه ای که در شرط بندی پایان نمایش از مرد کشیده می شود و نطقی که در دهان خود زن ( کاترینا ) گذاشته می شود، عرق شرم نریزد ) ) . در اواخر قرن نوزدهم با جنبش آزادی بخش زنان کارگردانان نیز از راه های مختلف مثل تغییر پایان اثر یا اتکا به بازی بازیگران سعی کردند تم برتری مرد را تا حدودی از بین ببرند ولی نطق پایانی کاترینا چنان طولانی و زننده است که تلاش ها بی ثمر می ماند. ( shrew ) در لغت نامه آکسفور به معنا زن بدزبان و غوغایی آمده است ولی در گذشته معانی دیگری نیز داشته است. اصل واژه به هرگونه حیوانی از حشره خواران اشاره دارد و تا سال 725 میلادی در زبان انگلیسی باستان با این معنی ضبط شده است. از نیمه قرن 13 به معنای مرد اهریمنی، بدذات یا بداندیش و در اواخر قرن 14 به معنای ابلیس به کار می رفته است. نخستین کاربرد این واژه برای ( زن بدزبان و غوغایی ) در موخره قصه بازرگان جفری چاوسر یافت می شود که تا به امروز نیز به این معنا برجای مانده است. در زبان فارسی نزدیکترین واژه به ( shrew ) واژه سلیطه است که در لغت نامه دهخدا به ( زن دراز زبان، چیره بر شوی، غوغایی و فتنه انگیز ) معنی شده است.
شکسپیر در رام کردن زن سرکش از ( Induction ) یا همان صحنه مقدماتی استفاده می کند. صحنه مقدماتی مانند مقدمه ای عمل می کند که از داستان خود نمایشنامه جدا است و هیچ ربطی به وقایع اصلی ندارد. در رام کردن زن سرکش این صحنه اولیه به کریستوفر و حیله ای که برای او راه اندازی شده است، می پردازد. مشخص نیست شکسپیر برای استفاده از این مقدمه از کدام اثر یا نویسنده الهام گرفته است ولی تم فریب دادن یک فرد عادی به اینکه او اشراف زاده ای نجیب است در بسیاری از اثار آن دوره دیده می شود. برای مثال در ( شب های عربی ) هارون الرشید همان حیله را برای مردی که در کوچه ای به خواب رفته است به کار می برد. ( شب های عربی ) تا اواسط قرن هجدهم به انگلیسی ترجمه نشده است ولی امکان دارد شکسپیر آن را تحت عنوان ادبیات شفاهی از دیگران شنیده باشد. درمورد داستان پتروکیو و کاترینا تاثیرات احتمالی مختلفی وجود دارد ولی منبع خاص و مشخصی وجود ندارد. عناصر اصلی روایت در داستان 35 کتاب اسپانیایی قرن چهاردهم Libro de los ejemplos del conde Lucanor y de Patronio اثر دون خوان مانوئل وجود دارد که درباره مرد جوانی است که با "زنی بسیار قوی و آتشین" ازدواج می کند. این متن در قرن شانزدهم به انگلیسی ترجمه شده بود، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که شکسپیر از آن استفاده کرده باشد. در آن دوران داستان زن سرسختی که توسط مردی رام می شد بسیار رایج و شناخته شده بود. مثلا در داستان های کانتربری اثر جفری چاوسر، همسر نوح هم زنی سرکش بود. برپایه متن های تاریخی به جا مانده زنتیپی، همسر سقراط نیز زنی سرسخت بوده است. به طور کلی شخصیت هایی این گونه در ادبیات قرون وسطی ، فوکلور و نمایش های مسخره ای عامه پسند هم قبل و هم در دوران زندگی شکسپیر دیده می شوند. در سال 1964 ریچارد هاسلی، پیشنهاد کرد که منبع اصلی نمایشنامه ممکن است تصنیف ناشناس "A merry jeste of a shrewde and curst Wyfe, lapped in Morrelles Skin, for her good behauyour" باشد. تصنیف مانند رام کردن زن سرکش در مورد ازدواجی است که مرد باید زن سرکش خود را رام کند همچنین مثل نمایشنامه با دو خواهر روبرو هستیم که خواهر کوچکتر زن ایده آل است ولی خواهر بزرگتر به دلیل آموزش های مادر سرکش خود می خواهد مردان را زیر سلطه خود درآورد. در نهایت خواهر سرکش به خانه در حالتی بسیار مطیع برمی گردد و درمورد خوبی های زن مطیع به خواهر کوچکتر خود سخن می گوید. شیوه هایی که این مرد برای رام کردن به کار می برد از نمایشنامه شکسپیر خشن تر است و او همسر خود را با میله کتک می زند. در سال 1966 یان هارولد برونوند استدلال کرد که منبع اصلی نمایشنامه منابع ادبی نیست بلکه سنت شفاهی و داستان های عامیانه است. او استدلال کرد که داستان پتروکیو/کاترینا نمونه ای از نوع 901 ( "مجتمع رام کردن" ) در سیستم طبقه بندی آرنه تامپسون است. برووند 383 نمونه شفاهی از نوع 901 را کشف کرد که در سی کشور اروپایی پراکنده شده بود، اما او فقط توانست 35 نمونه ادبی بیابد، و او را به این نتیجه رساند: «طرح رام کردن شکسپیر، که به طور کامل در هیچ نسخه چاپی شناخته شده ای با موفقیت ردیابی نشده است، برگرفته از سنت شفاهی است. " همچنین ارتباط نمایشنامهٔ رام کردن زن سرکش شکسپیر با یک نمایشنامهٔ دیگر به نام یک سرگذشت مطبوع و خودبینانه به نام رام کردن زن سرکش ( ۱۵۹۴ ) اثر نمایشنامه نویسی ناشناس همواره مورد بحث شکسپیرشناسان بوده است. اکثر شکسپیرشناسان معتقدند که آن اثر منبع مستقیم نمایشنامه شکسپیر بوده و بعضی نیز بر این اعتقادند که صورتی ناقص و تحریف شده از آن است. تمام عناصر مختلف طرح داستان نیز در هر دو نمایشنامه مشترک اند. موضوع زن سرکش نیز در کمدی های دوران الیزابت وجود داشته است؛ یک مثال آن «شوخی شاد یک همسر سرکش و ملعون و جا گرفتنش در دل مورل به خاطر رفتار خوبش» ( ۱۵۶۰ ) است. زیربنای معاشقه رؤیایی خواهر جوان نیز به منظومه ای سوپوزتو اثر شاعر قرن چهاردهم ایتالیا آریوستو مشابهت دارد. [ ۱]

رام کردن زن سرکش (فیلم ۱۹۲۹). رام کردن زن سرکش ( انگلیسی: The Taming of the Shrew ) فیلمی در ژانر کمدی رمانتیک به کارگردانی سام تیلور است که در سال ۱۹۲۹ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به داگلاس فربنکس، مری پیکفورد، دوروتی جوردن و ادوین ماکسول اشاره کرد.

رام کردن زن سرکش (فیلم ۱۹۶۷). رام کردن زن سرکش ( ایتالیایی: La Bisbetica domata ) فیلمی در ژانر کمدی رمانتیک به کارگردانی فرانکو زفیرلی است که در سال ۱۹۶۷ منتشر شد.
باپتیستا مینولا ( مایکل هوردرن ) قصد دارد دو دخترش را عروس کند، اما می خواهد ابتدا دختر بزرگش کاترینا ( الیزابت تیلور ) ازدواج کند و سپس دختر کوچک تر بینکا ( ناتاشا پاین ) عروس شود. کاترینا سرکش است و از مردان بیزار؛ تا این که مردی به نام پتروچیو ( ریچارد برتون ) تصمیم می گیرد با او ازدواج کند….
• الیزابت تیلور
• ریچارد برتون
• مایکل هوردرن
• آلن وب
• مایکل یورک
• ورنون دوبتچف
• لیانا دل بالتسو
• والنتینو ماکی

رام کردن زن سرکش (فیلم ۱۹۸۰). رام کردن زن سرکش ( ایتالیایی: Il Bisbetico Domato ) یک فیلم ایتالیایی به کارگردانی فرانکو کاستلانو و جوزپه موچا است که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد. این فیلم، اقتباسی آزاد از نمایشنامهٔ رام کردن زن سرکش اثر ویلیام شکسپیر است.
• ادیت پیترس
• آدریانو چلنتانو
• اورنلا موتی
• پیپو سانتوناستاسو
• میلی کارلوچی
• ساندرو گیانی
• مارکو کُلومبرو