( راغیة ) راغیة. [ ی َ ] ( ع ص ) تأنیث راغی. ناقه آواز کننده. ( یادداشت مؤلف ). || شتر ماده : ما له ثاغیة و لا راغیة؛ نه گوسپند دارد و نه ماده شتر. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || ( مص ) بانگ کردن شتر. ( تاج المصادر بیهقی ص 37 ). - راغیة البکر ؛ یعنی نحوست و بدفالی و شدت. ( از اقرب الموارد ).
