راضع. [ ض ِ ] ( ع ص ، اِ ) رضیع. شیرخواره. بچه شیرخواره. ( دهار ) ( مهذب الاسماء ). مکنده شیر از پستان مادر. ج ، رُضَّع. ( اقرب الموارد ). || مرد بخیل ناکس. ( منتهی الارب ). ج ، رضع و رُضّاع. ( منتهی الارب ). سخت بخیل. ( مهذب الاسماء ). لئیم. ج ، رضع. ورضاع. ( اقرب الموارد ). لئیم و خسیس. ( از المنجد ). اصل آن این است که مردی بوده که شتر و گوسفند داشته وبرای اینکه صدای دوشیدن آنها شنیده نشود آنها را نمی دوشیده بلکه می مکیده است. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). شبانی که از بخل با خود شیردوشه ندارد و هرگاه از وی احدی شیر طلبد عذر عدم شیردوشه پیش آرد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || سائل ستیهنده. و فی المثل لئیم راضع، در حق کسی گویند که در بخل بغایت رسیده باشد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). سائل و گدا. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ). || آنکه خلاله دندان خود را بخورد تا از طعام چیزی فوت نشود. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || دندان شیر. دندان شیری. دندانهای نخستین کودک. ج ، رواضع. ( یادداشت مؤلف ). دندان شیرخواره. ج ، رَواضِع. ( دهار ).
فرهنگ فارسی
مکنده شیرازپستان مادر، کودک شیرخوار، مردلئیم ( اسم ) ۱ - شیر خوار . ۲ - بخیل خسیس .
