راسْکین، جان (۱۸۱۹ـ۱۹۰۰)(Ruskin, John)
راسْکین، جان
منتقد هنری و اجتماعی انگلیسی. اغلب بهترین نقدهای هنری راسکین عبارت اند از دو اثر نفوذگذار نقاشان جدید (پنج جلد) (۱۸۴۳ـ۱۸۶۰) و هفت چراغ معماری (۱۸۴۹). حامی سرسخت نقاشانی بود که در عصر خود نامتعارف قلمداد می شدند، مانند جِی ام دبلیو ترنر و اعضای انجمن اخوت پیش از رافائلیان. نوشته های بعدی او به مسائل اجتماعی و اقتصادی اختصاص دارند. راسکین یکی از چهره های سرشناس حیات روشنفکران بریتانیا در قرن ۱۹ به شمار می رود. همچون معاصرانش تامس کارلایل و متیو آرنولد، منتقد صریح جامعۀ ویکتوریایی بود و همانند آنان خواستار تجدید حیات اخلاقی، روشنفکری و هنری بریتانیا بود. در آثار اولیه اش به معماری و نقاشی پرداخت؛ پشتیبانی او از انجمن اخوت پیش از رافائلیان و احیای گوتیک بر هنر، معماری، و حرفه وفن ویکتوریایی تأثیر بسزا گذاشت. دیدگاه های اجتماعی و اخلاقی او به نحوی افزاینده در این نگرانی های زیبایی شناسانه ریشه داشت و از دهۀ ۱۸۶۰ خود را وقف مسائل سیاسی و اقتصادی کرد. اقتصاد آزاد را محکوم می کرد و شرافت کار و ارزش اخلاقی و زیبایی شناختی «صنعتگری» را می ستود. باورهای او به عمل گرایید و نقش رهبری کننده ای را در تأمین آموزش و مسکن مناسب برای طبقۀ کارگر ایفا کرد. راسکین در لندن متولد شد. پرورش او به نحوی غیر عادی سختگیرانه بود؛ از کودکی به خواندن، نوشتن، نقاشی کردن، و ستودن زیبایی های طبیعت تشویق شد. در آکسفورد به تحصیل پرداخت و در ۱۸۳۹ برندۀ جایزۀ نیودیگیت برای شعر انگلیسی شد و مدرک خود را در ۱۸۴۲ دریافت کرد. برای چندین نشریۀ مختلف مقاله می نوشت، اما با انتشار نخستین جلد نقاشان جدید در ۱۸۴۳ به شهرت رسید که در آن به دفاع و ستایش از ترنر پرداخته بود. جلد دوم در ۱۸۴۶ منتشر شد و توجه بیشتری را جلب کرد. جلدهای سوم و چهارم در ۱۸۵۶ و جلد پنجم در ۱۸۶۰ منتشر شدند. نقاشان جدید حاوی بیانیۀ مشهوری است که هنرمند باید «با اخلاص قلبی به طبیعت روآورد ... از هیچ چیز فروگذار نکند، چیزی را برنگزیند و چیزی را کوچک نشمرد». هفت چراغ معماری و سنگ های ونیز (۱۸۵۱ـ۱۸۵۳) را خود نقاشی کرد و این دو اثر او را به استاد مسلم معماری و هنر تبدیل کرد. در ۱۸۵۴ـ۱۸۵۹ به تدریس طراحی در کالج کارگران پرداخت و عناصر طراحی را در ۱۸۵۷ منتشر کرد. در دهۀ ۱۸۵۰ توجه خود را بیش از پیش به مسائل اجتماعی، اقتصادی، و آموزشی معطوف و مقالات بحث انگیزی را در مجلۀ کورن هیل منتشر کرد که بعدها با عنوان تا دم مرگ (۱۸۶۲) منتشر شد. آثار او در این زمینه ها عبارت اند از کنجد و زنبق ها (۱۸۶۵)، اخلاقیات خاک (۱۸۶۶) و تاج زیتون وحشی(۱۸۶۶). راسکین نخستین استاد هنرهای زیبای آکسفورد (۱۸۷۰ـ۱۸۷۹) و (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) بود. نگارش زندگی نامه اش را از ۱۸۸۵ آغاز کرد اما هرگز به پایان نرساند. در ۱۸۷۸ سلامت خود را از دست داد و از آن پس گهگاه دچار جنون می شد.
راسْکین، جان
منتقد هنری و اجتماعی انگلیسی. اغلب بهترین نقدهای هنری راسکین عبارت اند از دو اثر نفوذگذار نقاشان جدید (پنج جلد) (۱۸۴۳ـ۱۸۶۰) و هفت چراغ معماری (۱۸۴۹). حامی سرسخت نقاشانی بود که در عصر خود نامتعارف قلمداد می شدند، مانند جِی ام دبلیو ترنر و اعضای انجمن اخوت پیش از رافائلیان. نوشته های بعدی او به مسائل اجتماعی و اقتصادی اختصاص دارند. راسکین یکی از چهره های سرشناس حیات روشنفکران بریتانیا در قرن ۱۹ به شمار می رود. همچون معاصرانش تامس کارلایل و متیو آرنولد، منتقد صریح جامعۀ ویکتوریایی بود و همانند آنان خواستار تجدید حیات اخلاقی، روشنفکری و هنری بریتانیا بود. در آثار اولیه اش به معماری و نقاشی پرداخت؛ پشتیبانی او از انجمن اخوت پیش از رافائلیان و احیای گوتیک بر هنر، معماری، و حرفه وفن ویکتوریایی تأثیر بسزا گذاشت. دیدگاه های اجتماعی و اخلاقی او به نحوی افزاینده در این نگرانی های زیبایی شناسانه ریشه داشت و از دهۀ ۱۸۶۰ خود را وقف مسائل سیاسی و اقتصادی کرد. اقتصاد آزاد را محکوم می کرد و شرافت کار و ارزش اخلاقی و زیبایی شناختی «صنعتگری» را می ستود. باورهای او به عمل گرایید و نقش رهبری کننده ای را در تأمین آموزش و مسکن مناسب برای طبقۀ کارگر ایفا کرد. راسکین در لندن متولد شد. پرورش او به نحوی غیر عادی سختگیرانه بود؛ از کودکی به خواندن، نوشتن، نقاشی کردن، و ستودن زیبایی های طبیعت تشویق شد. در آکسفورد به تحصیل پرداخت و در ۱۸۳۹ برندۀ جایزۀ نیودیگیت برای شعر انگلیسی شد و مدرک خود را در ۱۸۴۲ دریافت کرد. برای چندین نشریۀ مختلف مقاله می نوشت، اما با انتشار نخستین جلد نقاشان جدید در ۱۸۴۳ به شهرت رسید که در آن به دفاع و ستایش از ترنر پرداخته بود. جلد دوم در ۱۸۴۶ منتشر شد و توجه بیشتری را جلب کرد. جلدهای سوم و چهارم در ۱۸۵۶ و جلد پنجم در ۱۸۶۰ منتشر شدند. نقاشان جدید حاوی بیانیۀ مشهوری است که هنرمند باید «با اخلاص قلبی به طبیعت روآورد ... از هیچ چیز فروگذار نکند، چیزی را برنگزیند و چیزی را کوچک نشمرد». هفت چراغ معماری و سنگ های ونیز (۱۸۵۱ـ۱۸۵۳) را خود نقاشی کرد و این دو اثر او را به استاد مسلم معماری و هنر تبدیل کرد. در ۱۸۵۴ـ۱۸۵۹ به تدریس طراحی در کالج کارگران پرداخت و عناصر طراحی را در ۱۸۵۷ منتشر کرد. در دهۀ ۱۸۵۰ توجه خود را بیش از پیش به مسائل اجتماعی، اقتصادی، و آموزشی معطوف و مقالات بحث انگیزی را در مجلۀ کورن هیل منتشر کرد که بعدها با عنوان تا دم مرگ (۱۸۶۲) منتشر شد. آثار او در این زمینه ها عبارت اند از کنجد و زنبق ها (۱۸۶۵)، اخلاقیات خاک (۱۸۶۶) و تاج زیتون وحشی(۱۸۶۶). راسکین نخستین استاد هنرهای زیبای آکسفورد (۱۸۷۰ـ۱۸۷۹) و (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) بود. نگارش زندگی نامه اش را از ۱۸۸۵ آغاز کرد اما هرگز به پایان نرساند. در ۱۸۷۸ سلامت خود را از دست داد و از آن پس گهگاه دچار جنون می شد.
wikijoo: راسکین،_جان_(۱۸۱۹ـ۱۹۰۰)