راسمیک شدن امینواسید

راسمیک شدن آمینواسید. راسْمیک شدن آمینواَسید (amino-acid racemization)
فرآیندی چرخشی. در آن، ساختارهای مولکولی ایزومرهای چپ گرد (اِل)L در آمینواسیدهای بافت زنده، پس از مرگ به ایزومرهای راست گرد (دی)D تبدیل می شوند. از این فرآیند در باستان شناسی برای عمرسنجی استفاده می کنند. این دو ساختار، که یکی تصویر آینه ای دیگری است، برحسب رفتار شیمیایی شان تمیز داده می شوند. در ماده ای که قرار است عمرسنجی شود، نسبت ایزومر اِل به ایزومر دی را از مقایسه با نمونه های استخوانی ای به دست می آورند که با کربن پرتوزا عمرسنجی شده اند. با این همه، چنین روشی هنوز تجربی است. برحسب نوع آمینواسید و ماده ای که آمینواسید را دربرگرفته است،سرعت پیشرفت راسمیک شدن متفاوت است. در استخوان سنگواره، آمینواسیدی که برای عمرسنجی نمونه های با قدمت بیش از ۱ میلیون سال بررسی می شود ایزولوسین است و برای نمونه هایی با قدمت۰.۱ تا ۰.۳میلیون سال اسید اسپارتیکرا بررسی می کنند. در چوب، برای همین دوره های زمانی، به ترتیب پرولین و هیدروکسی پرولین را بررسی می کنند. برای اولین بار لوئی پاستور، شیمی دان و میکروبیولوژیست فرانسوی، در زمینۀ وجود ایزومرهای چپ گرد (اِل) در بافت ها تحقیق کرد (۱۸۴۹). تقریباً همه آمینواسیدهای موجود در محیط زنده از نوع ایزومر اِل اند.