راسم احمد

راسِم، احمد (استانبول ۱۸۶۴ـ۱۹۳۳)
نویسنده و روزنامه نگار ترک. پس از پایان تحصیل، وارد خدمات دولتی شد، اما با روحیۀ او سازگار نبود و آن را رها کرد. نویسندگی را که از دورۀ دبیرستان باعلاقه شروع کرده بود تا ۱۹۲۷ بی وقفه ادامه داد. در همین سال وارد مجلس مبعوثان استانبول شد. نویسنده ای حرفه ای و پرکار بود. نویسندگی را با تشویق احمد مدحت افندی شروع کرد. اولین کارش را با ترجمۀ مقاله ای از زبان فرانسه، که در روزنامۀ ترجمان حقیقت چاپ شد، آغاز کرد. در جراید متعدد ازجمله ترجمان حقیقت، گونَش (آفتاب)، گلشن و تصویر افکار مطلب می نوشت. مقالات ویژۀ زنان را با نام های مستعار زنانه، مانند «لیلا» و «فریده» چاپ می کرد. در شعر از ندیم اثر گرفته است. در نوشته های خود، زندگی و حالات روحی مردم استانبول زمان خود را به خوبی به طنز کشیده است. از آثارش: خواستۀ دل (۱۸۹۲)؛ ناکام (۱۸۹۹)؛ کتاب غم (۱۸۹۹)؛ نامه های شهر؛ تاریخ و مُحَرِّر؛ محّرر یعنی این؛ خاطراتِ شب های من، محّرر، شاعر، ادیب.