راستِ نو (New Right)
اصطلاحی برای رواج دوبارۀ اندیشه های محافظه کارانه و ضد سوسیالیستی در انگلستان، ایالات متحد امریکا، و دیگر دموکراسی های صنعتی پیشرفته از میانۀ دهۀ ۱۹۷۰. این اصطلاح ناظر بر طیفی از اندیشه های محافظه کارانه و آزادمنشانه (لیبرال)، و از همه مهم تر پای بندی به فردگرایی و برتری سرمایه داری و بازار آزاد بر سیاست های دولتی است. هواداران نظریه های راست نو از اوایل دهۀ ۱۹۶۰ در انگلستان و ایالات متحد فعّال بودند، اما تنها پس از بحران اقتصادی (۱۹۷۳ـ۱۹۷۴) و پیروزی انتخاباتی مارگارت تاچر در ۱۹۷۹ و رونالد ریگان در ۱۹۸۰ بود که این اصطلاح رواج یافت. نظریه های بنیادی راستِ نو مبنای سیاست هایی چون خصوصی سازی بخش عمومی، کوچک کردن دولت رفاه، مقررات زدایی، پول مداری و تا حدودی نیز اخلاق گرایی محافظه کارانه قرار گرفت. راستِ نو از یأس حاصل از برنامه ریزی اقتصادی ملی و پذیرش نقش مهم مشوّق ها در انگیزش رشد اقتصادی به نفع خود استفاده کرد. دموکرات های ایالات متحد و حزب کارگر انگلستان که، با توجه به رواج این استدلال ها، الزاماً می بایست از سیاست های خود دفاع می کردند، مجبور شدند که در برنامه هایشان تجدید نظر کنند. اندیشه های راستِ نو در مردم سالاری های غربی تأثیر مهمی بر سیاست های عمومی گذاشته اند. به کارگیری سیاست های پول مدارانه به منزلۀ وسیلۀ اصلی مهار تورّم، و توسل به خصوصی سازی و مقررات زدایی برای کوچک کردن بخش عمومی، در سطح گسترده ای پذیرفته شد. در بسیاری از مردم سالاری های غربی، گرایش به اجرای برنامه های گستردۀ خصوصی سازی به راهبردی تبدیل شد و در مردم سالاری های نوپای اروپای شرقی و مرکزی هم رواج یافت. نفوذ سیاسی راست ِ نو از دهۀ ۱۹۷۰ در فرانسه و ایتالیا، و از دهۀ ۱۹۸۰ در استرالیا نیز افزایش یافته است. نیز ← چپ_نو
اصطلاحی برای رواج دوبارۀ اندیشه های محافظه کارانه و ضد سوسیالیستی در انگلستان، ایالات متحد امریکا، و دیگر دموکراسی های صنعتی پیشرفته از میانۀ دهۀ ۱۹۷۰. این اصطلاح ناظر بر طیفی از اندیشه های محافظه کارانه و آزادمنشانه (لیبرال)، و از همه مهم تر پای بندی به فردگرایی و برتری سرمایه داری و بازار آزاد بر سیاست های دولتی است. هواداران نظریه های راست نو از اوایل دهۀ ۱۹۶۰ در انگلستان و ایالات متحد فعّال بودند، اما تنها پس از بحران اقتصادی (۱۹۷۳ـ۱۹۷۴) و پیروزی انتخاباتی مارگارت تاچر در ۱۹۷۹ و رونالد ریگان در ۱۹۸۰ بود که این اصطلاح رواج یافت. نظریه های بنیادی راستِ نو مبنای سیاست هایی چون خصوصی سازی بخش عمومی، کوچک کردن دولت رفاه، مقررات زدایی، پول مداری و تا حدودی نیز اخلاق گرایی محافظه کارانه قرار گرفت. راستِ نو از یأس حاصل از برنامه ریزی اقتصادی ملی و پذیرش نقش مهم مشوّق ها در انگیزش رشد اقتصادی به نفع خود استفاده کرد. دموکرات های ایالات متحد و حزب کارگر انگلستان که، با توجه به رواج این استدلال ها، الزاماً می بایست از سیاست های خود دفاع می کردند، مجبور شدند که در برنامه هایشان تجدید نظر کنند. اندیشه های راستِ نو در مردم سالاری های غربی تأثیر مهمی بر سیاست های عمومی گذاشته اند. به کارگیری سیاست های پول مدارانه به منزلۀ وسیلۀ اصلی مهار تورّم، و توسل به خصوصی سازی و مقررات زدایی برای کوچک کردن بخش عمومی، در سطح گسترده ای پذیرفته شد. در بسیاری از مردم سالاری های غربی، گرایش به اجرای برنامه های گستردۀ خصوصی سازی به راهبردی تبدیل شد و در مردم سالاری های نوپای اروپای شرقی و مرکزی هم رواج یافت. نفوذ سیاسی راست ِ نو از دهۀ ۱۹۷۰ در فرانسه و ایتالیا، و از دهۀ ۱۹۸۰ در استرالیا نیز افزایش یافته است. نیز ← چپ_نو
wikijoo: راست_نو