راسب

/rAseb/
مترادف راسب: تفاله، ته مانده، ته نشین، درد، گل ولای

لغت نامه دهخدا

راسب. [ س ِ ] ( ع ص ، اِ ) ته نشین و دردی شونده. ( غیاث اللغات ). هر چیزی که در ته مایعی نشیند. ( ناظم الاطباء ). درد. دردی. چیز فرورونده در آب. ( از اقرب الموارد ). چیزی فرونشیننده و ته نشین شونده در آب بسبب آنکه وزنش از وزن آب زیادت است. || مرد عاقل و بردبار. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مرد حلیم. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). جبل راسب ؛کوه ثابت و استوار. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || رجل راسب ؛ مرد ثابت. ( از اقرب الموارد ). || ( اِخ ) بنوراسب ؛ قبیله ای است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ). || نام زمینی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). رجوع به بنوراسب شود.
راسب. [ س ِ ] ( اِخ ) ابن الخزرج بن جدة، جدی جاهلی است فرزندان وی بطنی از قبیله جرم از قحطانیه بوده اند. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 315 ).
راسب. [ س ِ ] ( اِخ ) ابن راسب بن مالک بن جدعان. جدی جاهلی است فرزندان وی بطنی از قبیله دشنوءة ازقبیله قحطان بوده اند. ( از اعلام زرکلی ج 1 ص 315 ).

فرهنگ فارسی

ته نشین شونده، آن قسمت ازماده که در آب حل نشود
۱ - ( اسم ) ته نشین شونده ته نشین گردیده . ۲ - ( اسم ) درد که در ته ظرف ماند . ۳ - ماده دارویی که در ته لوله آزمایش یا در ته بالن و دیگر ظروف آزمایشگاهی ته نشین شود . ۴ - گل و لای و دیگر مواد مخلوط با آب که در بستر رودخانه و کف دریاچه ها و دریاها رسوب کند .
ابن راسب بن مالک بن جدعان جدی جاهلی است فرزندان وی بطنی از قبیله از دشنوه از قبیل. قحطان بوده اند ٠ یا استوار ٠

فرهنگ معین

(س ) [ ع . ] ۱ - (اِفا. ) ته نشین شونده ، ته نشین گردیده . ۲ - (اِ. ) درد که در ته ظرف ماند. ۳ - مادة دارویی که در ته لولة آزمایش یا ته بالن و دیگر ظروف آزمایشگاهی ته نشین شود. ۴ - گل و لای و دیگر مواد مخلوط با آب که در بستر رودخانه ها و کف دریاچه ها و دری

فرهنگ عمید

۱. ته نشین، رسوب.
۲. (صفت ) ته نشین شونده.

پیشنهاد کاربران

بپرس