رادیو تلویزیون ملی افغانستان تنها رسانهٔ دولتی افغانستان می باشد. نشان اختصاری این سازمان RTA می باشد.
نخستین برنامهٔ رادیویی افغانستان توسط رادیو کابل در سال ۱۳۰۷ در زمان امان الله شاه پخش شد. تلویزیون اما در پایان حکومت سردار داوود در سال ۱۳۵۷ به میان آمد. [ ۱]
اولین رادیو در افغانستان معاصر به نام رادیو کابل یاد می شد که در پل باغ عمومی کابل مرکز پخش آن قرار داشت که از دستگاه های فرستندهٔ موج میدیم ( عموماً ) پخش می شد، چیزی که قابل یادآوری است این موضوع است که در آن وقت دستگاه گیرندهٔ رادبو بنا بر نبود برق کمتر بود یا هیچ نبود. در سال ۱۳۲۸ اولین رادیوهای که با بطری موتر کار می کرد به کشور وارد و معمولاً تعداد این دستگاه ها در هر شهر از پنج الی ده زیاد نبود مردم کسانی را که دارای رادیو ( دستگاه گیرنده ) بودند به همان نام رادیو مسما می کردند و غالباً مردمان نزدیک به هم به تماشای و شنیدن رادیو به محلی که رادیو وجود داشت می آمدند. بعداً دستگاه های بطری خشک رواج پیدا کرد که با به میان آمدن آن تعداد رادیو در کشور زیاد شد؛ و این در حالی بود که هنوز از برق در اکثر شهرهای مهم کشور خبری نبود. در سال های ۳۰ تا ۴۰ خورشیدی برق در اکثر مراکز شهرها تعمیم یافت و با تعمیم برق تعداد رادیو نیز زیاد شد. با به میان آمدن رادیوهای ترانزستور قوه استفاده از رادیو زیاد شد. مردم برنامه خواننده های هندی را در گوش میکرند. در زمان داوود خان مردم برنامه کاکا جان پاکستان و بعضاًً بی بی سی را گوش می دادند. پس از سال ۱۳۵۷ شنوندگان بابی بی سی، صدای مصر، پاکستان و هندوستان آشنایی پیدا کردند. از پنجاه سال به این سو مردم با اخبار و پخش بی بی سی که در آن وقت برنامه های فارسی ایرانی داشت توجه داشتند که از جمله می شود از حسین دره باغی از مردان و از خانم ها از فروزنده اربابی در بی بی سی یاد کرد، اولین خواننده از بانوان در رادیو کابل مستوره جان بود و پسانترها خانم پروین و بعداً رخشانه، جلوه و آزاده و از مردها نتو، استاد شیدا، رحیم بخش، استاد محمدحسین سرآهنگ، صابر و استاد نبی گل بود و از گروه ارکستر رادیو کابل جلیل زلاند، خیال مددی، کبوتر ساربان، آشنا، ناشناس، آرمان و ریحان و دیگرها بودند. ارکستر رادیو کابل با صدای ناب و دلپذیر هنرمندان زنگ را از قلب ها می ربود. از خوانندگان پشتو از اول میر ملنگ جان و غیره می توان یاد کرد در لسان پشتو آقای ویاند و در زبان دری آقای نیک محمد قایل ودیگران اخبار می خواندند. رادیو در آن وقت دارای نشریه ای به نام پشتون ژغ بود که با مهارت و زیبایی خاصی در هر پانزده روز چاپ می شد که برنامه های پانزده روزه رادیویی را با دقت تمام برنامه ریزی می کرد. از سال ها بدین سو زمزمه های شب هنگام، درهفته دو بار داستان های دنباله دار، سرود شب آذین قلب ها بود. رادیو در نشر و اشاعهٔ هنر و فرهنگ واقعاً به حیث یک نهاد آکادمیک کار می کرد. در برنامه های صبح آهنگهای میهنی و حماسی را جا می دادن. آهنگ درین وطن درین بهشت جاویدان - درین دیار به جستجو کاروان] و آهنگ ( ای هیوادا زمونژ پتا - تل آزاد او دی آزادا ) به آواز مسرور جمال در خاطرات مردم زنده است. از این مکتب شاگردانی چون نینواز و عبدالرحیم ساربان و ژلاند و ظاهر هویدا و غیره پا به عرصه هنر نهادند. در بخش تئاتر استادان زیادی بودند که نمایشنامه های بلند رادیویی را به راه می انداختند به قسمی که مردم منتظر رسیدن شب جمعه بودند تا نمایش درامه های رادیویی را بشنوند و کیف کنند. هنرمندان معروف وقت مشعل هنریار، فضل احمد فضلی، یاسین صادق، محبوبه جباری، حبیبه عسکر بودند. پس از سال ۱۳۷۱ شهر کابل که مرکز پخش رادیو و تلویزیون بود مرکز جنگهای تنظیمی گردید. برنامه ها خیلی ضعیف به نشر می رسید؛ ولی در ولایات هرات بلخ جلال آباد رادیو و تلویزیون هنوز باقی بودند. در زمان طالبان برنامه رادیوی وجود داشت ولی تلویزیون وجود نداشت. پس از سال ۲۰۰۲ رادیو تلویزیون افغانستان به نام رادیو تلویزیون ملی افغانستان مسمی گردید. در سال ۲۰۰۶ برنامه های این تلویزیون به سطح بین المللی پخش خویش را آغاز نمود. ( چیزی را که من در این جا نوشته ام همه چشم دیدهای زندگی ام است و من می توانم از آن دفاع نمایم )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنخستین برنامهٔ رادیویی افغانستان توسط رادیو کابل در سال ۱۳۰۷ در زمان امان الله شاه پخش شد. تلویزیون اما در پایان حکومت سردار داوود در سال ۱۳۵۷ به میان آمد. [ ۱]
اولین رادیو در افغانستان معاصر به نام رادیو کابل یاد می شد که در پل باغ عمومی کابل مرکز پخش آن قرار داشت که از دستگاه های فرستندهٔ موج میدیم ( عموماً ) پخش می شد، چیزی که قابل یادآوری است این موضوع است که در آن وقت دستگاه گیرندهٔ رادبو بنا بر نبود برق کمتر بود یا هیچ نبود. در سال ۱۳۲۸ اولین رادیوهای که با بطری موتر کار می کرد به کشور وارد و معمولاً تعداد این دستگاه ها در هر شهر از پنج الی ده زیاد نبود مردم کسانی را که دارای رادیو ( دستگاه گیرنده ) بودند به همان نام رادیو مسما می کردند و غالباً مردمان نزدیک به هم به تماشای و شنیدن رادیو به محلی که رادیو وجود داشت می آمدند. بعداً دستگاه های بطری خشک رواج پیدا کرد که با به میان آمدن آن تعداد رادیو در کشور زیاد شد؛ و این در حالی بود که هنوز از برق در اکثر شهرهای مهم کشور خبری نبود. در سال های ۳۰ تا ۴۰ خورشیدی برق در اکثر مراکز شهرها تعمیم یافت و با تعمیم برق تعداد رادیو نیز زیاد شد. با به میان آمدن رادیوهای ترانزستور قوه استفاده از رادیو زیاد شد. مردم برنامه خواننده های هندی را در گوش میکرند. در زمان داوود خان مردم برنامه کاکا جان پاکستان و بعضاًً بی بی سی را گوش می دادند. پس از سال ۱۳۵۷ شنوندگان بابی بی سی، صدای مصر، پاکستان و هندوستان آشنایی پیدا کردند. از پنجاه سال به این سو مردم با اخبار و پخش بی بی سی که در آن وقت برنامه های فارسی ایرانی داشت توجه داشتند که از جمله می شود از حسین دره باغی از مردان و از خانم ها از فروزنده اربابی در بی بی سی یاد کرد، اولین خواننده از بانوان در رادیو کابل مستوره جان بود و پسانترها خانم پروین و بعداً رخشانه، جلوه و آزاده و از مردها نتو، استاد شیدا، رحیم بخش، استاد محمدحسین سرآهنگ، صابر و استاد نبی گل بود و از گروه ارکستر رادیو کابل جلیل زلاند، خیال مددی، کبوتر ساربان، آشنا، ناشناس، آرمان و ریحان و دیگرها بودند. ارکستر رادیو کابل با صدای ناب و دلپذیر هنرمندان زنگ را از قلب ها می ربود. از خوانندگان پشتو از اول میر ملنگ جان و غیره می توان یاد کرد در لسان پشتو آقای ویاند و در زبان دری آقای نیک محمد قایل ودیگران اخبار می خواندند. رادیو در آن وقت دارای نشریه ای به نام پشتون ژغ بود که با مهارت و زیبایی خاصی در هر پانزده روز چاپ می شد که برنامه های پانزده روزه رادیویی را با دقت تمام برنامه ریزی می کرد. از سال ها بدین سو زمزمه های شب هنگام، درهفته دو بار داستان های دنباله دار، سرود شب آذین قلب ها بود. رادیو در نشر و اشاعهٔ هنر و فرهنگ واقعاً به حیث یک نهاد آکادمیک کار می کرد. در برنامه های صبح آهنگهای میهنی و حماسی را جا می دادن. آهنگ درین وطن درین بهشت جاویدان - درین دیار به جستجو کاروان] و آهنگ ( ای هیوادا زمونژ پتا - تل آزاد او دی آزادا ) به آواز مسرور جمال در خاطرات مردم زنده است. از این مکتب شاگردانی چون نینواز و عبدالرحیم ساربان و ژلاند و ظاهر هویدا و غیره پا به عرصه هنر نهادند. در بخش تئاتر استادان زیادی بودند که نمایشنامه های بلند رادیویی را به راه می انداختند به قسمی که مردم منتظر رسیدن شب جمعه بودند تا نمایش درامه های رادیویی را بشنوند و کیف کنند. هنرمندان معروف وقت مشعل هنریار، فضل احمد فضلی، یاسین صادق، محبوبه جباری، حبیبه عسکر بودند. پس از سال ۱۳۷۱ شهر کابل که مرکز پخش رادیو و تلویزیون بود مرکز جنگهای تنظیمی گردید. برنامه ها خیلی ضعیف به نشر می رسید؛ ولی در ولایات هرات بلخ جلال آباد رادیو و تلویزیون هنوز باقی بودند. در زمان طالبان برنامه رادیوی وجود داشت ولی تلویزیون وجود نداشت. پس از سال ۲۰۰۲ رادیو تلویزیون افغانستان به نام رادیو تلویزیون ملی افغانستان مسمی گردید. در سال ۲۰۰۶ برنامه های این تلویزیون به سطح بین المللی پخش خویش را آغاز نمود. ( چیزی را که من در این جا نوشته ام همه چشم دیدهای زندگی ام است و من می توانم از آن دفاع نمایم )
